Queridos amigos. Hoxe
empeza o verán,Tal día coma hoxe daban as ansiadas e merecidas
vacacións. Os que eramos da veira do mar marchabamos encantados
.Outros ían tristes. Era o tempo de mais traballo no campo,De sol a
sol. Como di miña sogra aquelas si que eran crises .Hoxe, de non
empeorar,agás o que non ten traballo, debería estar prohibido
queixarse. Ademais os que mais se laian solen ser os menos afectados.
De todos modos o mundo ten que ir para adiante e non para atrás e o
inconformismo é o que axuda a transformar a realidade . Así que a
protestar e a reivindicar.Sempre con sentidiño.Sobre todo os que
perderon o traballo. A xente do común non é culpable de nada e os
que causaron a crise tamén teñen que axudar e arrimar o lombo,xa que ninguén os obriga a arranxala,de seren capaces de facelo.
Chucho é certo,como a
vida mesma, que cada tolo ten a súa teima. Xa temos demostrado neste
caderno, no que escribe quen quere e do que quere, que a cordura
total non existe. Gustoume moito o que nos contaches sobre a
fotografía. Acabará entusiasmándote. As que adxuntas son
preciosas. Polo monei ,aínda que se teña menos e para o ano
non suban as pensións, non vivas desacougado. Despois do mínimo
vital que é moi relativo i elástico sempre un se vai arranxando.
Din os chineses que son moitos e nada torpes, sabedoría milenaria,
que o diñeiro,se non lle pos un tope é como a auga do mar: Canto
mais bebes mais sede tes. Cónstame que ti es bo de conformar. Dunha
nai,señora Dolores,por moitos anos, tan incansablemente traballadora
e bondadosa, os fillos non poderiades ser doutra madeira.
Saúdos para toda a
parentela. Segue escribindo que o fas ben e sempre hai algo que
contar con tal de poñerse.
Onte ao ler os
periódicos enfadoune moito o que dixo o Vaticano sobre Saramago
cando aínda estaba “de corpore insepulto”. Pensei titular esta
colaboración:A CURIA VATICANA PERDIU O XUÏZO. Pero desde que
oficialmente formo parte da terceira idade,o mes pasado fixen os
65,decidín controlarme un pouco e ver a realidade con certo
estoicismo. Copio o que escribín para outro blog:
“Excelente exposición
a do Señor Tamayo. Non hai dúbida de que o noso achegado,grande e
sabio, Xosé Saramago tivo unha vida interior e reflexiva fora do
común. Seguiremos lendo a súa obra que nos axuda a ver e entender
os misterios da vida con perspectiva filosófica no sentido xenuíno
da palabra. Contrasta coa falta de sensibilidade de L’Osservatore
Romano que o Sábado, aínda de corpo presente,fixo unha serie de
xuízos e valoracións totalmente negativos da súa vida e obra. O
autor dese libelo parece que descoñece completamente, cunha
ignorancia supina,o evanxeo de San Mateo (Mt 25, 31-46) que acolle a
todos aqueles que sen sabelo axudaron aos demais. Saramago ninguén
nega que estivo cun altruísmo digno de eloxio defendendo todas as
causas xustas que houbo en favor da humanidade .Así llo recoñeceron
todos menos o Vaticano que anda facendo propagando do conservadorismo
mais trasnoitado. Facendo méritos para nun futuro ter que
avergoñarse e pedir perdón por desviarse da verdadeira tradición
cristián”
Por hoxe mais nada. Que
teñades unhas boas vacacións nesta estación que abunda a luz e que
tanta influenza ten nos nosos ánimos e corpos.Rafael
No hay comentarios:
Publicar un comentario