Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 26 de septiembre de 2013

Estas foron as miñas aportacións desde xoves a Radio Galega, no programa de Marcial Mouzo, Pensando en ti.
Tódolos xoves, teño un espacio, coma colaborador do programa, coñecido por " O Vilán de Fora.

EL DIA QUE YO ME MUERA

El día que yo me muera,
si una oportunidad me dan,
de nubes haré mi reino
y en mar de espumas lo verán.

Elegiré las más blancas
que leviten donde están
las gaviotas y las dunas
con huellas del cormorán.

Y me haré una barca nueva
invisible al navegar,
los remos serán mis versos,
la fantasía será mi hogar.

De piedra será la vela
que a soñar me impulsará,
y, en los días de tormenta,
la Barca me arrullará.

A la altura de Villano
me inclinaré para escuchar
las voces que llevo dentro
con caracolas de mar.

Las estrofas de mis versos
las olas las llevarán
y las conchas en la arena
 mi cantar escribirán.

Las señales que os mande
estrellas errantes serán,
iluminando la noche,
si una oportunidad me dan.

Antonio Puertas





CATRO HORAS PA PENSALO

Estábase á construír o peirao do Curbeiro e, a rampla da dereita que mira cara o Campo, apenas contaba cunha fiada estreita de pedras laterais, que ían servir de berce po seu vindeiro recheo.

Pola tardiña, un grupo de rapaces, estabamos a pescar con liñas de cordel rematadas cunha carta de tanza, que mercaramos na tenda de Moncho de Bautista, e, os nosos cestos de vimbia, estouraban repletos de panchos, xurelos, fanecas, queimonas, maragotas, e outros moitos que estaban a osmar polas augas.

O recollemento era tal que, tódolos nosos sentidos, estaban postos nos peixes que estaban a picar, nunha posición que mais ben semellaba estar rezando devotamente i en silencio, naquel noso templo que, neses intres, era o mar.

A correntada, sorteaba facilmente o único valo que tiña aquel abeiro, feito cas pedras do antigo Castelo do Soberano e, que, nos invernos, resultaba ser un xoguete bandeado pola forza do mar, que burlaba sen apenas atrancos ó seu antollo. Pouco apouco, ía derruíndo ó seu lastrado, do mesmo xeito que ó estaba a facer cos reinos que os rapaces construíamos ó longo das nosas praias.

Augas barrentas e alporizadas, arrastraban con sigo moreas de folgueiras e de residuos naturais desprendidos dos fondos, e, o mesmo tempo, servían de sustento pa eses anfibios famentos, que estaban á engarguelar entre eles polo noso engano.

Un dos cativos, que lograra unha descomunal maragota, levouna colgada na brinca ata desenganchala na cima do Curbeiro. De seguido, baixou a escape, sen mais demora, pa seguir pescando. Ó pasar xunto a min, rozoume lixeiramente, e ala fun eu esfociñado de cara o mar.

Agarrotado e desgornecido polo peso da roupa empapada, e polos zapatóns recen estreados que, a conciencia, fixera ó meu veciño Modesto, tódolos meus esforzos pa manterme a flote, foran inútiles. Inexorablemente, vinme mergullar sen alento polo medio daquelas augas turbulentas do inverno camariñán.

Tódolos cativos que alí estaban, fuxiron asustados pas súas casas.

O Curbeiro, coma todo o pobo, estaba ás escuras, e, as farois, lustraban de negro o peirao, coa súa ausencia.
O sol, tiña xa deitado no mar e, os nubarróns dun incipiente Outono, ennegrecían aínda máis, se cadra, aquel agre serán venteado polo poñente.

Quixo a casualidade que, neses intres, atracaran ó porto Pepe Pardiñas e Fernando- o Madrileño- quen retornaban da ría de pescar queimonas. E, vendo chorar a unha rapaza, preguntou Pepe:

- ¿Que ocorre, Dorita ? …¿ por que choras?...”
- É, que caio Toñito ó mar e afogou…”

Non foi necesario mais nada. De seguido, o meu salvador, Pepe- que en gloria estea- arrigou as graúdas botas mariñeiras e o impermeable marelo que levaba postos baténdoos de cara o chan, e lanzouse ás augas como un corvo mariño. Dando con migo ás apalpadas polo fondo, arrastroume pa terra firme, non sen antes loitar con asañamento contra a marusía que estaba á envolvernos, inexorablemente, levándonos mar a dentro.

Eu, non respondía a ningún procedemento de reanimación, nin había en min sinal algunha de vida. O meu corpo estaba frío e branco, e, os meus ollos revirados, miraban pa ningures, coma fan tódolos afogados. Naqueles intres, eu, era un deles.

Sen vida, leváronme pa miña casa e metéronme na cama, mentres todos choraban sen consolo ó meu arredor. E, así, permanecín CATRO HORAS no outro mundo.

Esas catro horas, non foran nada pa min. A miña actividade cerebral latente no mais recóndito do meu cerebro, tiña formado unha especie de espesa nube con infinitos cores, nunca xamais vistos antes, que facían do arco da vella unha pobre caricatura en comparanza con aquela divina visión, espertando un sosego e unha placidez tal, que, o meu subconsciente, someteume a unha disxuntiva: “ ou quedas así pa sempre, ou volves de novo po mundo dos vivos.Ti elixes “.

En realidade, nunca xamais tiña experimentado nada igual. Era tal a felicidade e a placidez na que se atopaba todo o meu ser, que non me importaba nada en absoluto permanecer pa sempre no mais ala.

Un remuíño formado con aparencia de brancos nuboeiros chiscando en cores, desprendían unha especie de xordo resón case imperceptible, que semellaba a unha marabillosa treboada por dentro do meu subconsciente. Ecos na distancia, que a miña mente dormente, concretou nunha frase:

- “TES CATRO HORAS PA PENSALO ”…-resoaba a intervalos aquela divina visión-
I, esas CATRO HORAS, que, pa min, leváranme a unha decisión inmediata con resposta nun chisque chás, foran unha interminable e angustiosa espera pa todos aqueles que estaban ó meu arredor.

A eternidade, non tiña tempo nin medida, e, por iso, coma sempre está aí, decidín volver cos meus, pa gozar das miñas cousas e das miñas xentes. Tamén eles eran experiencias novas pa un neno que estaba a comezar a súa vida neste mundo.

- “ Que a eternidade agarde, que xa terá o seu momento”-  Respondín.

Antonio Puertas








2 comentarios:

  1. Parabéns Antonio.Mira ti por onde entre as musas e por medio da pluma pode un facer cousas uteis para os demais mortais e que non se miden en diñeiro,di o novo Papa que para moitos é a única medida de todas as cousas,como pensan a meirande parte da humanidade de forma interesada.Eses bens intanxibles aportan moita mais calidade á felicidade humana ca outras trapalladas tanxibles.Animo que traballar coas opalabras e co pensamento e a actividade das mais humanas que se coñecen.

    ResponderEliminar
  2. Grazas, amigo e compañeiro. Pois, así é: nin unha perrachica polo traballo, aínda que teña que pasar ás noites do xoves en vela...Non importa, son conforme con poder aportar un chisquiño de compaña e un sorriso a tanta xentiña que non son quen de durmir...E, son tantos ! que non vos dades nin idea.
    Unha aperta

    ResponderEliminar