TEMPO REVOLTO
Einda hoxe, despos de tantos anos, ninguén sabe a siensia serta o que aconteseu naqueles días.
Levábamos xa catro noites de temporal e outros tantos de calma chicha. A víspera, eso xa foi demasiado: as camas apareseron pola mañansiña sedo co cabeseiro nos pes e ,o seu traqueteo sobre os pisos de madeira , semellaba un “tablao flamenco”, coma se estivera actuando a mismísima Lola Flores (q.e.p.d). Os tronos e as sentellas fixeron abanear as casas e as xentes non sabían ben a que aterse. Pasaban os frontes e de contado a calma chicha era desconsertante.
Moitos, apenas tiñan desamarrada a jamela, vendose oblijados a refuxiarse no bar de Bautista, pa sejir coa partida de dados que deixaban, día tras día, pendente de rematar.
Eu tíña trasado unha folla de ruta aquel día, aconsellado por máis de catro mariñeiros xubilados, que mataban o tempo dando consellos e falando sobre temas do mar.Daquela, non había pensionistas coma hoxe ,polo tanto, non estaban vixentes as falangueiras plaiadas sobre quen ía cobrar máis ou menos ao final de mes.
A recomendasión que me deron, pos, era que tiña que erjerme moi sediño, se quería encher de contado o sesto e levalo fresquiño a carón da Señora María a Xaviñana. Dése xeito, acabaría axiña e o meu peto pa mercar unha bisicleta, encheríase de contado. Ademáis, dese xeito, podería chejar con tempo dabondo a escola e non perderme nin os resos dentrada, nin o “Cara al Sol”. Pero, o home propón, e San Pedro ou San Pablo, dispón.
Madrujén, coma se nada pasara aquela noite, a pesares dos pasodobles da miña cama, e baixén coma unha sentella desprendida dunha nube, cara a miña RAMPIÑA DAJIAR. Alí estaban xá, fieles a sua sita, os catro homes de sempre, ajarrados ese día a sua barrija baleira, ríndose das penurias que houbo de pasar a víspera un valente vesiño, que atrevíose a botar o rastro do camarón na banda denfrente.
Prejuntén de onde soplaba o vento, pos estaba calma chicha, e, mentres uns ergían o braso cara a Basa, outros, miraban de reollo po monte de Leis, xirando amodiño a cabesa pa enriba do firmamento ,limpo nes es intres, coma a patena do cura, ninjén supo darme unha explicasión ,a pesar da súa experencia de lobos de mar e, encolléndose de hombros, calaron repentinamente deixándo de rir.
A miña primeira reasión foi de desconserto pero,de sejida, non fasendo caso dos mais pesimistas aujurios, mandén a liña a pescar. Apenas ía voando a canga prendida na brinca, cando varias robalisas deborábanse entre sí, fixeron, nun abrir e serrar de ollos, fora dabondo un so lanse pa enchelo meu sesto. Subín jalopando e, os de sempre, índa non lles dera tempo a baixalo braso, nin a serrar a boca pa contestar a miña prejunta. Ó tempo xa cambiara outra ves de súpeto. Aquelo era unha verdadeira cousa de tolos.
Aserquénme a Plasa de Colón debullando unha jranada, e, fasendo cola cos demáis rapases, ajabeamos as escaleiras da escola que a duras penas ajuantaba o desfile da tropa. Alí estaba firme o noso mestre falanxista, con camisa nejra e aire de flecha perdida, indicándonos a cada quen o lujar que, por lista, tocáranos ocupar no noso frente daprendizaxe. O tema do día non podía ser outro que analisar entre todos as causas daquel tempo que estabamos a ter.
Cada un de nos, engadía a súa idea que ía, ende botarlle a culpa ao amoreamento de carros na banda de Leis, pola desfeita que estaba a ocasionar a nova estrada entre Cereixo e os Muiños, ata desir outro que ,todo era debido o balanseo da Pedra d´Abalar que, por serto, aquel ano tiñase pasado en acunar romeiros.
Ó final do debate, semellante aos que hoxe en día fan os politicos en asamblea, prevalesío a teoría de que todo era debido as pelexas entre San Pedro e San Pablo, por ver se os das dereitas ou os das esquerdas, ian a entrar no paraíso.
Doutro xeito aquelo nin tíña explicasión. E así se fixo constar nos cuadernos embarruados da nosa escola.
Antonio Puertas
| . |
|---|
