Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

viernes, 7 de febrero de 2014

Isto é o meu derradeiro fruallo pa Radio Galega ( quen non desexe ler, que non lea )


TEMPO REVOLTO

Aínda hoxe, despois de tantos anos, ninguén coñece a ciencia certa o que acontecera por aquel entón.
Levábamos xa nove meses de temporal, con intervalos de calma chicha total.
A véspera do meu dia, iso xa foi  demasiado: a miña cama aparecera co cabeceiro nos pes; e, o seu abaneo trangalleiro, semellaba a pandeireta dun zapateado flamenco; mesmamente, coma se estivera actuando Lola Flores (que en paz descanse)
Os tronos e mailos raios, facían abanear as casas, e, a xente, non sabía ben a que aterse… nin quen demos estaba a bailar no sobrado do ceo. Pasaban as frontes, e, de contado, a calma chicha era desconcertante.

Moitos, apenas tiñan tempo da desamarrala a gamela, e entraban de novo no abeiro do bar Bautista, pa seguir coa partida de dados que deixaban pendente de rematar dia tras dia.

Aquela maña, eu, tiña trazada unha folla de ruta, aconsellado por Piñolo e por catro mariñeiros xubilados, que mataban as horas discutindo sobre temas do mar e do tempo. Por aquel entón, ninguén  cobraba rendas coma hoxe; así, as conversas non versaban  sobre quen ía cobrar máis, ou quen ía a cobrar menos; ou, quen era merecente de maior paga ao remate de cada mes.

A encomenda que me deron aqueles entendidos paisanos, fora de que tiña que erguer cedo, se quería encher de contado o cesto pa leva-lo peixe fresco a María da Xaviñana. Dese xeito, axiña, ía lograr o meu teimoso desexo de mercar a bicicleta que tanto ansiaba…-Deus axuda a quen madruga -
O mestre, non consentía que chegásemos tarde a nosa escola da Prazola, nin que perderámo-los rezos da Santa María, nin o canto do “Cara al Sol”…Malia a todo, o home propón, e San Pedro ou San Paulo, son quen dispón.

Erguinme, coma se nada houbera acontecido, a pesar de tantos pasodobres que bailei aquela noite no meu catre  … e, espelido xa o meu angustioso soño, encarei coma de costume cara a rampliña d´Aguiar.

Alí estaban, os catro mariñeiros de sempre, agarrados aquel dia a súa barriga baleira, ríndose das penurias que tivera que pasar un valente veciño, quen atrevérase a bota-lo rastro do camarón na banda de Merexo; e, por culpa daquel atolado tempo, non daban dominado a gamela pa chegar vogando a terra.

Xa, outra vez mais, estaba a luci-lo sol; e, o vento, de novo, estaba calmo, acubillado sabe Deus onde.
Preguntei de que banda estaba a sopra-la brisa; e, mentres uns erguían o brazo sinalando pa Basa, outros, miraban, birollos, po monte de Leis, revirando, vagarosos, o pescozo pa enriba do ceo.- limpo, neses intres, coma a patena do cura-.
Ninguén soubo responder a miña curiosidade, malia a súa experiencia coma lobos de mar… E, encolléndose de ombros, calaron de súpeto e deixaron de rir.

A miña primeira reacción foi de desconcerto. Porén, de seguida, facendo caso omiso dos mais pesimistas augurios, mandei polos aires a miña liña a pescar. E, sen case tocar   as correolas flotantes de Insuela, ca canga repenicando na brinca, nun abrir e pechar de ollos, varias queimonas devorándose entre si, abondaron pa enche-lo meu cesto.

Remontei a rampla ao galope, e, aqueles catro mariñeiros, pasmados con tantas cousas raras, aínda non tiveran tempo de baixala a man, nin de pecha-la boca pa respondela miña enquisa. O tempo, xa tiña cambiado, de súpeto, unha vez mais. Aquelo, amigos meus, parecía cousa de tolos.

Matado o antollo, encarei cara praza de Colón debullando unha granada. Fixen ringleira cos demais compañeiros; e, xuntos, gabeamos polas escaleiras da escola que, a duras penas, aguantaban ó desfile da tropa. Alí, teso e imperturbable, agardaba por nos o mestre, con aires de frecha perdida, mostrándonos o asento do noso fronte d´aprendizaxe.

O tema do día, non podía ser outro, mais que analizar entre todos nos, as razóns daquel tempo que estabamos a padecer.

Cada quen, aportaba a súa teoría. Algúns, culpaban de aquelo ao amoreamento de carros pola banda de Leis, coa desfeita que estaban a facer esquilmando os montes da outra banda; enleados na construción da estrada de Cereixo aos Muíños. Outros, por contra, discrepaban dos primeiros, e achacaban todo aquelo ao baldroeiro abalo da pedra muxián; quen, por certo, tíñase pasado aquel ano desprendendo charamuzas co abalo dos romeiros.

Ó remate, chegamos a conclusión de que nada diso tiña que ver co que estaba a acontecer: nin os carros dos bois, nin os tamborileiros repeniques muxiáns, nin cousa algunha coñecida por xente humana, xustificaba aquela romaría celestial. Prevaleceu, pois, a teoría de que a súa orixe estaba nas pelexas entre San Pedro e San Paulo, por ver se os das dereitas ou os das esquerdas, ían a entrar ou non no paraíso.

Doutro xeito, non había explicación científica, nin matemática, que puidera dar resposta axeitada a tanto trasfego toleirán polas alturas, amolando os invernos da nosa infancia. E non coma hoxe, que lle votan a culpa a unha “ ciclogénesis explosiva “.

Finalmente, esa teoría, quedou barruntada pa posterioridade, nos escachizados cadernos da nosa escola.

Antonio Puertas

EL VIENTO DESNUDA

El viento desnuda a la ola
subiéndola al acantilado,
y, luciendo la blanca cola,
la arrastra por el empedrado.

Desgarrada se desliza
bajando por su regazo,
y entre danzas se suaviza
preparando otro zarpazo.

Y, con el plumaje alzado,
oteando el manto blanco,
está el cormorán anclado
en la cima del barranco.

Antonio Puertas.

 Con motivo do día da Paz que conmemoraron no colexio Carricanta do meu neto Xoel, aportei este poema:

¡ ERGUEDE AS MANS !

Erguede as mans cas luces da bondade,
levando a Paz coa ilusión cuberta
por cinco fontes de auga viva aberta,
que xorden da alma coa liberdade.

Erguede as mans co niño da saudade
que agocha a palma, de rancor deserta,
ca mirada dun sorriso na aperta
que reborda ca ledicia que á invade.

Ca palma ceibe do voso corazón,
voará pa outros mundos a sinal do amor,
sen armas, nin guerras… ca vosa razón.

Erguede as vosas mans ca flor da ilusión,
que, a terra, é vosa, pombiñas do meu amor;
i, outro mundo é posible nesta misión.

Antonio Puertas.
Apertas, pa todos vos.






No hay comentarios:

Publicar un comentario