OS MEUS CONTOS

Como di Seco, e Eduardo o corrobora, estamos en tempo de recolleita. O Outono é un mes que se presta a estar na casiña pa aprender a escribir. Eu índa no no logrei, pero algunha que outra trafullada vai saíndo.Vai esta:

ABRE LA PUERTA QUE SOY JALISCO
Don Pedro, vivía nun principio, xunto coa súa dona e os seus tres fillos ( dúas femias e un varón) nunha humilde e pequerrechiña casa, nun curruncho do camiño do Areal.
Don Pedro ( inda parece que o estou vendo), era un home alto, delgado e ben parecido, sempre coa súa boina negra e a súa mirada penetrante, de persoa intelixente, que, de por si, imprimía un respecto, sen que ninguén ,se atrevese a rechestar as súas decisións. Xamais lle fixo falta erguer a súa man contra ningún rapaz da súa escola; algo pouco habitual naqueles tempos: “la letra con sangre entra”, que rezaba a consigna xeneralizada entre mestres e pais.
Aquel recuncho agochado, servía, o mesmo tempo, de vivenda, de cartería e de escola. E, nas súas clases, cada pouco, agasallaba aos seus alumnos, con caramelos que facía abanear colgados dun cordel, mentres, os mais esclarecidos, os estaban a atrapar coa boca aberta como pasmóns. De premio, os gañadores, saían os primeiros a gozar da glosina e do recen gañado recreo.
Anos mais tarde, mudaríase á rúa Corral pasando a ser noso veciño. Aquela nova casa, xa era moito mais ampla: contaba cun pequeno despacho de carteiría na planta baixa, e, no piso superior de madeira, cun cuartiño con fiestra a un balcón. Ali era a nosa escola. Un recinto moi acolledor e morniño nos longos e humedos inversos atlánticos. O raios de sol que se colaban a intervalos, facían quecer o noso lugar d´aprendizaxe… Unhas poucas mesas, cos seus imprescindibles tinteiros, un encerado e uns vellos libros que pasaban de man en man, constituían o indispensable, pero abondo, para aquel que era un extraordinario mestre de escola e para os seus aprendices.
Don Pedro, foi único pola forma que tiña tan orixinal de inculcar en todos nós os seus innovadores métodos de ensinanza. Tanto eu, como moitos rapaces, fomos a escola de Don Pedro o Carteiro, e, ninguén, puido dicir del unha mala ou inoportuna palabra, a non ser de loubanza. Impartía as súas clases sabiamente e a conciencia, inculcando en todos nos unha base sólida que nos valería para labrar o noso futuro.
A maneira que tiña Don Pedro de facer que prenderan en nos as matemáticas, por exemplo, e deixasen de ser a ovella negra das asinaturas, consistía en facer traballar o noso miolo, con operacións de cálculo, agasallándonos, ou ben con caramelos, ou ben, liberándo mais axiña do “ encerro”, a aqueles primerios en resolver os problemas de calculo mental que nos plantexaba. Era un método alentativo e competitivo, o mesmo tempo, espertando entre todos nos, unha saña forma de superación pa chegar a ser o mellor da clase.
Hoxe en día, poderíase entender esa maneira súa de ensinar, como algo normal, pero, non era para aqueles tempos, o modo que tiñan outros de impartir o aprendizaxe.
Si, como Carteiro ou como Mestre, nada hai que obxectar, mais ben, so parabéns e merecidos eloxios, logo, como pai, penso eu que, pese o mito ou realidade xurdido en torno ao seu fillo TITO, Tito o do Carteiro, habería que comprender a actitude dun pai como el, serio, honrado, trabajador incomparable, “ enfrontado “ as “ tolemias “ dun rapaz inquieto, intelixentísimo e audaz como era Tito que chocaban de cheo coa forma de ser de pai e fillo, no noso Camariñas dos anos cincuenta.
Tito, o indomable e aventureiro galán da época, “agasallaba” aos seus pais a diario con algunha que outra arroutada xuvenil. E, coma acontecera con Foucellas, inda que en campos moi distintos, naturalmente, cargaba con todas os feitizos que estaban a acontecer no noso pobo.
O seu proxenitor, como non lograba facer bo del, en certa ocasión, chegou a telo amarrado no fallado da súa casa, pa tratar de evitar que o seu fillo seguira por aquel camiño, incomprendido para un educador como era Don Pedro. Pero,Tito, do mesmo xeito que fai o mago Antón, non precisaba de maxia nin de trucos pa fuxir do seu encerro. Destellou o tellado da súa casa, abondándolle o seu enxeño e a súa arrogancia arrufadora.
Foi o mozo con mais éxito entre as rapazas do pobo. A min, en concreto, gañoume unha preciosa moza chamada Inés. Cantaba como Jorge Negrete, ou como Pedro Infante, i era o gran animador das festas do Carme ou do San Xorxe, eclipsando cos seus cantares e simpatía, micrófono en man, o mesmisimo Pucho Boedo. O pobo enteiro acariñaba o seu nome, converténdoo no ídolo que todos querían imitar.
Certo día, pasouse “ un pouco” de rosca, e, mentres unha patrulla da garda civil, capitán incluído, vidos de fora, xogaba animadamente unha partida de dados no bar Miramar, colouse o noso heroe dentro da carroulana que agardaba pechada fronte os animados xogadores, e poderouse dunha pistola regulamentaria. Os gatos do pobo non tiñan patas pa correr e, as balas perdidas, asubiaban polas rúas do pobo como raios enriba do Vilán. Conscientes, do fregado en que os tiña metidos aquel mocoso, comezaron aqueles gardas do orde, unha persecución sen cuartel pa intentar frear a aquel rapaz que tanto lles estaba a complicar a vida. Acurralado, peta na porta da súa casa, e, contesta tras a porta a súa santa nai “ ¿ “ quien es” ? …” ABRE LA PUERTA QUE SOY JALISCO.
Despois de todo, todos querían ben a aquel mocoso, porque era un bo rapaz.
Antonio Puertas