REFRITO OU RUSTRIDO

É xoves, pola tarde, despois de xantar, abro o noso blog por si hai algunha novidade e decido escribir algo para evitar que esmoreza como outros de vida efémera e fugaz. Reúnome comigo mesmo e,en breves segundos para non dar tempo o trasacordo,decido facelo agora mesmo nesta hora e media que falta para que regrese a miña compañeira de traballar e fagamos a hora de paseo que tódolos días me impuxo como penitencia a doutora no informe de alta hospitalaria. É difícil hoxe, despois do bombardeo de información ao que nos someteron todos os medios coa remodelación do goberno,cambialo chip para falar de algo mais intranscendente.

Chámolle refrito ou rustrido porque será un revolto cos ingredientes que xa nos comentou de modo maxistral Eduardo e algún outro que irá aparecendo, polo camiño, da miña colleita.

Acórdome nesta tarde de Xoves de aquelas tardes de paseo que de nenos,adolescentes e mozos faciamos polo Pedroso,a ponte da Rocha,o monte da condesa, San Lázaro ou o campo dos cabalos no que se podía xogar o pano da man,o marro, ou incluso ao futbol.

Lémbranos Eduardo que o 4 de Novembro é o día da ciencia en galego e os persoeiros aos que se adica. Dounos a todos a posibilidade de navegar unha boa singradura,eu volvín varias veces as páxinas coas que enlazan e abofé que aprendín algunhas cousas que descoñecía como a diferencia que hai entre un longueirón e unha navalla apesares de andar a eles,de rapaz, coa espita, na praia de Barraña (Boiro) na que había moitos.

Ramón María Aller,homenaxeado, foi crego, ten unha biografía apaixonante. Vén resumida en Wikipedia. Coñecín moito a un sobriño que viviu con el ata o 66 no que fina e que foi xunto con Rafael Bárez dos primeiros avogados laboralistas que exerceron na Coruña, ambos faleceron moi novos. Enrique Aller nun accidente de coche, en Nicaragua ,onde estaba de cooperante, a finais dos 80, e Rafael ,co que empezou a traballar Barreiro Barbeito que era licenciado en dereito antes de ir para o Banco e logo na Deputación da Coruña e Consellería de Industria en Santiago, que morreu de enfermidade.

Respecto a castelán ou galego hai que recoñecer que temos un segundo idioma ,o castelán,moi útil para viaxar. Co galego, o castelán e un pouco de Inglés somos as persoas mais capacitadas e habilidosas en cuestións comunicativas. Hoxe os profesionais da arquitectura estano pasando moi mal. Están cerrando as oficinas e despachos por non poder pagar os alugueres. Viven dos aforros e das rendas dalgún inmoble os que levaban anos e teñen algún patrimonio. Os que viven mais o día ou estaban endebedados a situación económica é tráxica .Os galegos teñen unha alternativa si emigran ao Brasil onde, igual ca en Portugal, é moi doado de se entenderen. O outro día comentáronme a marcha dalgúns para o Brasil onde a construción está como aquí fai un lustro en pleno apoxeo. Non todos van ser problemas: Algunha vantaxe tiñamos que ter en comparación cós do resto da península.

En canto á película “La buena nueva”chamáronme algúns amigos que a viron despois ,a través de Internet, e comentáronme que para os cregos debería ser de visión obrigatorio. Alá os alciprestes e bispos se lles parece oportuno.

Polo que toca a visita do Papa hai que recoñecer que é un acto dunha gran transcendencia económica e social. Non se pensa o mesmo da dimensión espiritual pero tampouco debemos ser uns fundamentalistas intransixentes. Disputan autores como se dicía nas teses escolásticas.

Hoxe as 8 e media, na sala de actos da asociación Alexandre Bóveda, informáronme os consocios da Mesa pola normalización lingüística que terá lugar a presentación do libro Estudos xurídicos sobre o decreto para o plurilingüismo. Intervirán Luís Villares o maxistrado-xuíz que coordina, en Galicia,a asociación Xuíces para a democracia, Carlos Amoedo catedrático de dereito administrativo e secretario xeral da Universidade da Coruña e mailo editor Paco Pillado.

Nun próximo apuntamento farei unha pequena recensión deste libro despois de que o lea. Así fórzome a min mesmo a lelo e de paso fago un resumo para vós.

Pois o tempo foise e o reloxo pasou das 4 e media ás 6 sen case decatarme. Non pensedes que é poñerse a teclear e xa vai todo de corrido como as rancheiras mexicanas. Despois hai que corrixir o escribido,poñer as comas e os puntos no seu sitio e aquilo que se dixo dunha maneira dicilo doutra mais bonita e leva o seu tempo. Hai pouco, unha de esas mañás que teño que pasar no hospital de día para un tratamento que me están pondo, levei un exemplar da novela de Cela: “La Colmena”. Nunha introdución que lle fai o propio Cela di que se un se pon a escribir unha novela e lle sae mal, se a corrixe unha e mil veces e lle adica miles de horas, o que antes foi un churro pode acabar sendo unha Divina Comedia ou un Quixote. Cando o fillo era pequeno,había pouco que inauguraran a sede da súa fundación en Iria ,paramos para visitala, e chamounos moito a atención as cuartillas tachadas dos borradores da” Colmena” e da “Familia de Pascual Duarte”que se expoñían.

Por último comunicarlle a Vilariño que xa sei que os de Muxía son corvos e os de Camariñas carneiros de toda a vida. Díxomo o fillo de Puertas, o pai do neno, para o que o avó nos pedía que asinásemos en Facebook. Dicía que cando se xunta un carneiro cunha corva saen eses nenos tan bonitos como o neto de Antonio Puertas. Esperamos que gañe ese concurso e ,os que non o fixestes, mostrádelle a vosa adhesión que nos pedía o compañeiro.

Nada mais. Saúdos para todos. Que a vida vos trate ben. Deica outra Rafael