OS MEUS CONTOS

PARVOS E LISTOS …
Fai moitos anos, vivía no noso pobo un personaxe moi popular chamado Manoliño. Monoliño o da trompeta, como así era coñecido polos seus veciños.
Manoliño andaba sempre polas rúas mal vestido, con pantalón de pana tirando a nejro pola roña que levaba, chancletas de coiro envellecido, camiseta azul falanxista, visera roxa requeté, e, sempre, coa súa trompeta enfurruxada, coa que se pasaba o día soprando de porta en porta.
Ninguén sabía se era listo ou parvo, ou si ia ou si viña de levar ou traer recados. En certas cousas era un verdadeiro xenio, en especial, no tocante a todo aquelo que fora facerse desaparecer, cando aljén o persejía, despois daljunha das súas trasnadas. E, noutras moitas, parecía medio parvo.
Serto día, na praia do Bico en medio da rapasería, xogaban todos eles, a quen mellor se lansaba de cachola dende a Pedra dos busíos,… cando Manoliño, collendo unha sonada arrancada , ala foi polo aire espatelando enriba do mar. Desejida, tiveron que sacalo da auja medio morto, botando espuma pola boca, como fai o mar do farelo, morrendo branco na empurrada do rabo. Entón, prejúntanlle, …“ pero, Manoliño, ¿ por que te tiraches, se case afojas ? Eu pensei que o mar era pa nadar… Todos se tiran e eu non quero ser menos. Respondeu todo cheo de rasón.-Tíranse, Manoliño, porque saben nadar e ti non sabes. Pero a Manoliño, todo lle daba ijual e pasaba olímpicamente daqueles arjumentos que non comprendía moi ben. Vivía no seu mundo idílico, saltando coas súas fantasías que el mesmo creara, e tocando a súa trompeta, mentres, se perdía polo medio das corredoiras .
Por aquelas datas, un vesiño seu, moraba nunha casa de pedra, resien resebada e pintada de branco, balcón con vistas a ría, ben vestido e traxeado, lusindo a diario unha garabata de lunares relusientes, de quen, non lojro recordar o seu nome.
Respectado por todos, saía sempre da súa casa, na compaña da súa dona e dos seus fillos. Era ben visto e saudado sempre polos seus paisanos: bos días, don “ Nonseiquén “, (inclinábase reverente Aqueloutro, mentres o “don“ ofresía, a duras penas, a puntiña dos seus dedos da man dereita, respondendo o saúdo.- Pois si que están bos. Da justo este soliño de primavera. Ata parece que as plantas que coljan polos balcóns, quixeran agasallarme con unha flor.-Si, Señor Nonseiquen, e que vostede é moi importante, e todos no pobo, o respectan... Aprovéitando a súa presensia, sabería disirme a que hora cheja hoxe o coche de Pombo, Don Nonseiquén ?.-No no sen a ciencia serta, porque iso ninguén o sabe, pero calculase que ó redor das dúas da tarde. Xa se sabe que hoxe é a feira da Ponte, e, sejuramente, traia un atraso de dúas horas, ou mais. Ultimamente, está a ter moitos pinchasos, causados polo jando que anda polas estradas e polas xentes sen cultura, que calsa socos de brochas. Aljunha que outra, xa se sabe, sempre van sementando polo camiño. Hoxe, ademais, por maior motivo, vaise a atrasar.- ¡ Que listo é vostede, Don Nonseiquén ! Da justo manter unha conversa con un home tan aprendido como é vostede. Por contra, eu, proveño de mínjures e non fun estudado como foi vostede. Por mais jodienda, teño que ajuantar deste desjrasiado pelexo de muller e deste fillo pasmón que “el Señor” me ha “rejalado“. Ben podía quedarse con estes dous pelandráns, ¡ carallo !…
Mais, ti xa sabes aquelo de que : “ a jrandes males, jrandes remedios “ …Ou ,como ben di o noso sajrado himno nasional …“si tus padres se tiraran de lo alto de un balcón, tú, también, te tirarías por seguir la tradición “… Con isto quéroche disir que ti, seje como ata d´ajora: con resignasión,. Ajuantando do que tes, e fasendo o que os teus pais sempre che ensinaron e aconsellaron.- Que listo é vostede, Don Nonseiquén. Sabeas todas e o carallo. Quen me dera que o meu fillo lle imitara a vostede, pero, é un paspallán que non vale pa nada…Larja d´aquí, prejiseiro, que non serves nin pa apañar berberechos na Area da Vila…¡ Burro !.vaite que vonche a dar un sapataso.
A Don Nonseiquén, dáballe o mesmo, tanto Manoliño, como Aqueloutro. A el o único que lle importaba era conservar a boa reputasión que sempre tivo e que lle servía pa consejir , de ves en cando, aljún rejaliño, que nunca viña mal.
Serto día, paseaba, como sempre, Don Noseiquén, na compaña doutros dous Nonseiquéns do rueiro, en animada conversa, dándose xabrón mutuamente, cando, na revolta dunha esquina, atopáronse de cheo cos bosinazos da trompeta de Manoliño, que a esas horas estaba a tocar o “quinto levanta…” xusto enfronte dunha vella casiña do lujar. A súa dona, quería darlle un bo escarmento a tan persistente e molesto músico afisionado e, sen pensalo, mandoulle pola fiestra unha basenilla chea do morniño elemento, resién evacuado, con tan mala sorte que pillou de cheo aos animados transeúntes que aquel día vestían de etiqueta. Manoliño saio pitando do lujar e, os Nonseiquéns ,quedaron bufando no medio das risas xeralisadas do pobo.
Por ves primeira, aqueles ingrídos, perderon o respecto popular e foron a mofa e o escarnio dos seus convesiños. Todo, jrasias a trompeta do que crían o mai parvo e resultou ser o mais listo.
Antonio Puertas