Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

lunes, 26 de marzo de 2012


MANSAMENTE

Me acerco a ti, y me aparto,
cuando mansamente vienes hacia mi;
huyo y no te comparto
alejándome de ti;
de nuevo, abres tu espacio para mi.

Me invitas a seguir;
 insistes, aduciéndome con guiños…
Me descalzo y quiero ir,
subyugado en cariños…
y rompemos olas como dos niños.

Es muy tarde para huir,
atrapado en arena, agua y cielo,
guiando el juego a seguir,
extiendo sobre el suelo
un sueño que oculto en antaño velo.

Una playa apartada
en la inmensidad de los cielos y el mar,
  en raya limitada,
el encanto del lugar…
y oculto en arena el sueño a recordar.

Me lanzo decidido,
y, noto la mano helada de la muerte,
que me ciñe aterido,
y, me aleja, envolviéndome a mi suerte…
perdido me hallé al verte.

Siento abrir tus entrañas,
y en el espejo del agua una nota:
 un niño con sus cañas,
un aro, una bici rota…
- a pié de hórreo- escrita en Carnota.

Antonio Puertas. 


3 comentarios:

  1. Púxenlle o metro aos teus versos para comprobar a métrica é doume xusto.Non falta nen sobra nada.Es
    un poeta dos de academia.Nótase que os aires que inspiraron a Pondal son os mesmos que alentan os teus versos.Con afecto.Rafael

    ResponderEliminar
  2. Púxenlle o metro aos teus versos para comprobar a métrica é doume xusto.Non falta nen sobra nada.Es
    un poeta dos de academia.Nótase que os aires que inspiraron a Pondal son os mesmos que alentan os teus versos.Con afecto.Rafael

    ResponderEliminar
  3. Oye, Rafael, non sei se sabes, que Pondal fai antepasado meu. Era primo da miña aboa.
    Grazas, chaval, polos teus sempre agarimosos comentarios.
    Unha aperta,
    Antonio

    ResponderEliminar