MUGARDOS

Casiñas de Mugardos mariñeiras, 

que, polas sombras, ides de cara ó mar

pa danzar coas augas churrusqueiras,

e, ós rebolos, andades a pescar

ás luces que escachan coas mareiras,

 e acariñan ás traiñeiras do lugar

… e, os cores, que parvean polas beiras, 

recuando no peirao ó te riscar. 

 E reverberan as augas no verán

acendendo as noites claras polo mar,

mentres tocan as campás de San Xulián,

e, a brincos, repenican co seu balar.

 Mozos e mociñas que veñen e van

polas  rúas, coas cousas do ligar

…e, o polbo, e o viño nas mesas caen

polas tascas, dianteiros ao xantar.

Mugardos, esclarecida neniña,

 veño a ti cos recordos do teu lugar,

por ver se atopo aquela rapaciña,

que, ó meu sentido, fixera tolear.

Tiña unha mirada churrusqueiriña,

que á acendía pola ría pa eu cruzar.

  Pode que hoxe sexa unha carabeliña,

ou á danza dun soño na beira do mar.

Antonio Puertas.

Esta poesía, vai por Rafael, que sempre me ten presente nos seus comentarios.