Luces e sombras da Peregrinación

Este sábado pasado, aproveitando a ponte de San Xosé, peregrinamos a Santiago as parroquias de tres arciprestados, ou eso era o que constaba oficialmente, pois a verdade é que faltou representación de moitas parroquias. Da miña parroquia participaron pouco máis de 20 persoas entre as que foron andando, en autobús e tamén no propio coche. Alí atopeime con moitos cregos coñecidos e outros que non coñecía; tamén estaba o noso compañeiro Manolo Barros Brey cos seus fregueses. Acompañounos toda a xornada unha chuvia pertináz coma nos mellores días do inverno compostelán; por esta causa moita xente meteuse na catedral unha hora antes das 12, hora da Misa do Pregrino. Faltaba media hora para comezar a celebración e o templo estaba xa ateigado de xente que producía notable balbordo; moitos tentaban desplazarse polas naves en busca de sitio para sentar, outros iban a procura dun confesionario con pouca ringleira esperando turno, e outros trataban de atopar o parente ou veciño co que fixera a viaxe. O caso é que a mín víñame á memoria a pasaxe do templo de Xerusalén cando Xesús restableceu a orde. Os cregos presentes dirixímonos a Sacristía donde nos mandaron revestir para concelebrar co arcebispo e os coengos. Alí comentei con algún compañeiro que si eu fose o arcebispo mandaría a parte dos presentes que se sentasen nos confesionarios baldeiros para atender ós penitentes que agardaban, pois non había máis de tres ou catro confesores nos seus postos. Resulta un contrasentido que sendo a confesión un dos requisitos para gañar o xubileo, non se dea prioridade a esta tarefa en vez de facer montón na concelebración. ¿Qué pensarían aqueles que agardaban inutilmente a que lles tocara o turno diante dun confesionario? E logo queixámonos de que cada vez se confesa menos xente. Pero nada, quén manda manda.
Xa situado no altar, causoume impresión observar cómo cantaba a xente masivamente nas distintas partes da Misa e tamén cómo gran parte dos presentes mantiñan unha actitude de oración a pesar do trafego que perduraba nos aledaños. Chegada a hora da Comuñón, mandáronos á metade dos cregos sair a repartila sen rumbo fixo. Tiñas que sumerxirte na multitude e atender a unha morea de brazos que pasando por enriba da cabeza dos próximos tentaban que a súa man se vira agasallada con unha forma. Mesmo semellaba o reparto dos primeiros alimentos que chegaron ás vítimas famentas do terremoto de Haití. O que non sucede en ningunha igrexa do rural acontece na nosa catedral; solo quedou faltando que tamén houbera codazos e empurróns para poder comulgar. ¿Tan difícil será poñer un pouco de orde para un momento tan singular? si esto acontece en tódalas Misas do peregrino vaya imaxe estamos dando. Como contrapartida a este bochorno teño que dicir que, sendo a primeira vez que me tocou dar comuñón na catedral, impresionoume fondamente a actitude de grande fe coa que se achegaban moitas persoas de tódalas edades, en algúns casos corréndolles as báguas de emoción. Tocoume repartir no medio de xente que viñera camiñando de lonxe, molladiños e cargando con macutos; algunhas familias que tamén traían os cativos e participaban todos do Sacramento. Total que a vivencia de ese día para mín ten as dúas caras: O templo de Xerusalén cos seus pontífices e mercaderes por unha banda e pola outra a fe dos humildes e sinxelos de corazón. Estes últimos contrarrestan suficientemente ós primeiros (ó meu entender).
Cambiando de tema, Eduardo fala na súa última entrada de facerlle o aniversario a este BLOG mandandoó ó desván de los monjes en vista de que a xente non participa. Espero que tal cousa non aconteza nesta década polo menos. Cónstame que hai compañeiros que o siguen puntualmente ainda que non participaron activamente polo de agora. É certo que algúns facémolo de páscuas en venres, pero coido que nada máis que fora polos artigos de Eduardo e Rafael, que tanto nos ilustran e nos fan pensar, está plenamente xustificada a permanencia de este espazo na rede. Así que ¡ADIANTE!, que non decaia. Si é preciso, conformarémonos con que as vosas aportacións veñan máis espaciadas no tempo, pero ó desván de los monjes hai que mandar outras cousas antes que o noso Blog.
A Rafael teño que agradecerlle particularmente as pistas que de vez en cando nos dá para ler na rede cousas moi interesantes; a última delas o artigo de Celso Alcaina sobre as súas memorias; encantoume de verdade e fíxome pensar.
López Amboage, a quén Mosquera Villar lle chamaba "mi crítico" porque lle correxía os seus arrebatos poéticos, trata de consolarme polos estragos do botellón decíndome que en Madrid está á orde do día tal fenómeno en moitas plazas. Teremos que soportalo de momento, pero confío en que esta moda vaia parar tamén ó desván de los monjes máis pronto que tarde. Por hoxe máis nada. Unha aperta a todos. Fernando Ledo.