NO PAÍS DE NINGURES

Sons de mar
   É curiosa (enfermiza?) a capacidade dos humanos para competir. Presumimos de mar ao tempo que nos empeñamos en destruílo. Como quedarían os mares perdedores? E os que non foron presentados a concurso? O son do mar de cabo Vilán non tería competencia, rock duro para a macrodiscoteca de peixes de cría que alí xurdiu.
O mar resiste moito; non pode con todo nin coa traizón dun bico de maxia negra con sabor de chapapote.
O son do mar camariñán contrasta coa dóce música da popular:
"Ao pasar por Camariñas,
por Camariñas
pasei cantando...",
que na versíon de Luar na Lubre sempre me parece sublime.
   
Prensa
   No Diario de Pontevedra dixital do 8 de marzo lin algo sobre o Parlamento galego: unha deputada, Carme Adán, preguntaba ao conselleiro de Cultura se dixera en Fitur Desván de los Monjes e Toro, para referirse a Sobrado dos Monxes e a Touro.
   O conselleiro contestou que habería que ser estúpido para facer tal tradución dos topónimos. Asunto concluído...
   O mesmo xornal ofrece agora un vídeo coas palabras do conselleiro na clausura da feira turística. Escoiteino tres veces, non hai dúbida de que dixo Desván de los Monjes, Toro, Boqueixón...

Catarse picolóxica
   A información seguiume divertindo e batendo na sen como unha gota de auga en cámara de tortura.
   E soñei, vítima dun pesadelo, que vivía no País de Ningures, cun conselleiro de Nada, que vendía o país, no senso máis mellorativo da palabra. Ardían os arquivos do Ilga, da RAG e do departamento de Filoloxía galego-portuguesa. 40 anos de investigación reducidos a cinsa. A Comisión de Toponimia fora queimada viva diante da catedral de Mondoñedo, onde rolara a cabeza de Pardo de Cela. Filólogos especialistas en toponimia eran expostos nas picotas recuperadas da Santa Inquisición Lingüística. O ar cheiraba a fume e a churrasco e case me asfixiaba. Os segudos eran de area; os minutos, de lama; as horas, de chumbo.
   Sucedían cousas estrañas: as figueiras, estériles, medraban coas raíces no ar; a pomba de Picasso disparaba aos cazadores que a estaban espreitando para apoderarse das súas mensaxes de paz e destruílas. Alcapone encarceraba a Eliot Ness. Os xuíces con nome de rei mago eran perseguidos porque se trabucaran de estrela e de rumbo. Seguían unha estrela procedente de Occidente que se dirixía ao portal de Valén & Cía. O país era todo azul, como as hipotecas de Ibanesto.com, como as camisas de moda doutros tempos.
   Soñei que durmía en Buen Cajón, así chamado por un famoso caixón desastre que vivia en Boqueixón nos tempos dos mouros no Pico Sacro. Que se enviaban desde aquí, por veciñanza,  mensaxes encriptadas aos defensores da festa do touro ensanguentado, disque festa nacional, con puro e bota de viño. A vila de Zamora de maxestuosa colexiata -Toro- quedaba moi agradecida e agasallábao cunha caixa de viño de sangue do nobre e ibérico animal.
   Que os eséxetas discordaban na interpretación do misteroso Desván:
- Os máis fundamentalistas vían un claro desprezo á vida de traballo e oración dos cistercienses, unha condena velada do seu lema de vida: Ora e labora.
- Outros afirmaban que Sobrado ten que ver coa etimoloxía superatum, pero nada con desván nin con fallado.
- Os inconformistas crían ver unha denuncia da soberbia dos monxes, que dominaban a comarca e cada un daba mostras de ir algo sobrado ante os humildes labregos medievais.
- Algúen incluso dicía que non hai árbore frondosa de froitas sazonadas, se non ten boas raíces ancoradas na terra, e non só chupando dela. Isto nin soñando o entendín.
   Soñei que a noite era eterna, naquela cela de paredes de pedra, de porta de pedra e de teito de chumbo; de mesta escuridade e silencio desacougante.   
   A respiración era fatigosa. Grazas que me despertou o camión da vasura e rematou o pesadelo (ou non?).
   Telo aquí contado tranquilizoume un chisco. Xa estou mellor, aínda que Freud non sexa  psicanalista da miña devoción, nin me guste tumbarme no desván, perdón, diván de calquera psiquiatra.

                    Eduardo Seco.