XORNADA DE CONVIVENCIA: MUXIA, 18 DE SETEMBRO DE 2010 (Andres GV)

"Inolvidable" é a cualificación tópica deste tipo de encontros e convivencias. O que pasa é que ese é o adxectivo apropiado. Podemos completar con animada, fraterna, amigable, festiva, exitosa, magnífica.... Tamén podemos engadir amena e divertida, con saudosa e nostálxica. De todo iso tivo o noso encontro anual en Muxía. Na imaxe vemos os participantes do mesmo acudindo ao santuario da Barca, xa no medio día, para escoitar as doctas explicacións do profesor Antón Castro, muxián el mesmo, e de seguido celebrar a Eucaristía, momento sempre especial no que é inevitable lembrar os compañeiros ausentes, especialmente os enfermos, e tamén os falecidos. O lento camiñar sobre os penedos da Barca débese á canseira contraída no considerable esforzo de querer que "a pedra de abalar" fixese honor so seu nome, pero non houbo maneira.
Antonio Puertas Lema, medio muxián e medio camariñán ("Mee" e "Cuá" ao mesmo tempo, alcumes que debe explicar el), como persoa experta e entendida nas tradicións locais, dilles aos compañeiros que "abalar, o que é abalar, a pedra abala, pero ten días en que non, e ese día, o 19, era un día de non". Por certo, Puertas foi e veu a Muxía na súa "jamela", como el di e escribe, desde Camariñas.
Juan Caamaño Calvo, pola súa parte, segue no intento de abalala, pouco convencido da confusa explicación de Puertas.

O día 19 vaise fixar na memoria dos participantes na convivencia anual coma o día da Barca. Un día axeitado para embarcar, como así fixemos, grazas as xestión de Rafael Martín, que exerceu de anfitrión, e a exquisita dispoñibilidade da familia Castro, que nos ofreceu un dos seus barcos -como xa fixera na ocasión anterior (¿1999?) . Neste blog, na entrada anterior a esta Rafael Garcia Ramos inseriu a entrevista que lle fixeron a Martín en La Voz, edición de Carballo.. Na imaxe vemos a Gómez Verdía no momento de "embarcar" e diante del xa o fixeron Bermúdez Outes, Fernández Barros, Dans Couto, Tacón Míguez e Quei(po) Bu(rón). Escribo así os apelidos deste para que vos decatedes de que Satur(nino) Quei(po) é o que se ve a medias. O "embarcar" tivo o seu aquel e máis dun pensouno moito antes de facelo, non por medo ao mar, non porque soprase o vento, non por medo a marearse, senón porque o acceso obrigounos a un despregue físico que fixeron renxer algúns ósos do corpo. Esta que vemos foi a entrada fácil. A menos fácil consistiu en pasar dun barco ao outro. Preguntádelle a Alfonso Outes Ruso...
O paseo en barco polas augas da ría permitiunos comprender experimentalmente o que significa a expresión "Vento do nordés, forza 4" e, situados diante do faro e do santuario, lanzar ao mar un ramo de flores, rezar xuntos polos mariñeiros e compañeiros falecidos e cantar, con certas dificultades de notas agudas e de nitidez de texto, a sempre emotiva Salve mariñeira. A familia propietaria do barco tivo o significativo detalle de instalar para esa travesía a imaxe de pedra da Virxe da Barca que se bendicira no encontro anterior en Muxía  (¿1999?) e que eles gardan devotamente na casa.
Xa no restaurante, os manxares mariños (longueiróns ou navallas, ameixas e lubina ou robaliza á brasa), ben regados, como se di, con viños apropiados, animaron a conversa e, xa na sobremesa, disfrutamos un prometedor adianto do DVD preparado por  Vázquez Pose e o seu colaborador Alberto, no que se recolle a memoria gráfica da convivencia do 2009 na Guarda.
Non faltaron os cantos nin os contos. Acordamos en principio que a  xuntanza do 2011 teña como lugares de referenza o mosteiro de Armenteira para a parte cultural e relixiosa, antes do xantar, e un restaurante de Deiro, no mesmo Salnés, pero concello de Vilanova, para a parte gastronómica e recreativa .
E así, ata o ano próximo, compañeiros e amigos, se Deus quer ou, por seguir sendo amigo do latín, Deo volente". (AGV)