As Letras Galegas non morren, mentres algúns, estemos a chafullar nelas.


BELDOÑA

¿ Que vos vou a dicir eu de Beldoña ?. Se Beldoña, non é tan so o meu nick, senón que é  unha caixa de sorpresas gardadas nun fermoso val, circundado e custodiado por  unha frondosa vexetación que fan,  daquela  terra, ó paraíso das Mariñas.

A etimoloxía do seu nome, polo menos pa min, debe ter a súa orixe no latín: BEL (bela) DONA (dama), e, se non fora así, debería selo, pois é á máis guapa aldea da comarca .

A miña doa, TITA, naceu alí, e, contaxiouse pola fermosura daquel lugar, afincado no municipio de Abegondo. Sorte que tiven, pois, dese xeito, puiden mellorala miña descendencia, dándome a cambio catro fermosos fillos, cuspidiños a súa nai. Ó único “defecto” que ten, e que é un pouco berrona, coma tódalas mulleres ( con perdón). Dende que ás botaron do Paraíso, e tiveron que patexar ás rúas pa mirar escaparates, sen mercar, non dan abasto a mallarnos a “zapatazos”, coa lingua…( vanme a matar) .Por contra, cala de contado, e imprime, pa iso, máis  saleiro na aspiradora, rematando axiña. Cando desenchufa ó aparello, xa non recorda ás causas das súas cantareiras ó sol.

…Prosigo...Esa aldeíña, situada a oito km de Betanzos en dirección  Mesón dó Vento-Ordes-Santiago,…está a catro toques de balón dos campos do Deportivo, e ten moi poucas casas, mais, todas elas, cusquiñas e espalladas por un lugar rodeado de piñeiros, carballos, bidueiros, e, moitos, moitos árbores froiteiros: pereiras, maceiras, figueiras e, sobre todo, cerdeiras… Terras de labranza onde ó millo, ó trigo, ás patacas, ós tomates, as leitugas, e, outro longo etcétera, fan, dese recuncho, unha despensa agrícola sobranceira dos mais exquisitos manxares daquel chan…  e ,de paso, do meu conxelador.

Outro novo inciso. Vouvos á contar unha anécdota que lle pasou á miña nai, recen chegados a Abegondo, á onde, o meu pai, fora destinado como secretario xudicial: resulta que, certo día, mandou un rapaz pa que lle levara un recado, e, de recompensa, doulle unha fermosa mazán. O mensaxeiro votoulle unha ollada, colleuna , e zapateouna, por contrariedade, contra a parede da nosa casa.
Neses intres, a miña proxenitora, non comprendeu ben aquel desprezo; mais, co tempo, puido coñecer que, agasallar cunha mazán a un neno en Abegondo, era coma pagarlle o recado cunha sardiña á un camariñán. As cousas valen dependendo á fartura ou escaseza do produto, e, segundo o lugar onde estes á vivir.

Si, amigos, estas terras son outro mundo, na súa forma de ser e de pensar.

Está cruzada, esta segunda patria, polo rio Barcés, que desauga no pantano de Cecebre; augas das que bebemos tódolos coruñeses.
Nel pesquei á miña primeira troita, poñéndome de  espantallo de cara o río, e agardando  á que me picasen.
Eu, que estaba afeito á cargar o cesto nas augas da nosa ria, non comprendía, como era posible pasar o día enteiro, e, tan so, levar ó lombo un cesto de vimbia cheo de aire, e cunha  descoidada “arco iris” de merda. Pois, tamén nisto, era diferente o lugar. No rio  ou no mar, tes que axeitarte á outras artes ou maneiras de ser e de obrar, que, tamén, tiven que aprender, se quería matar o meu enraizado antollo.

 Co tempo, funo superando pouco á pouco, á base d´engordar á miña ilusión, coa fantasía que nunca me faltou. E, situándome  no medio d´Area da Vila, cun cachiño de boroa, pingado coa graxa dunha sardiña, ala polo mes do San Xoán, os meus pes estaban a escaravellar de gozo polas areas… ata que, os estoupidos dos foguetes das festas de Crendes, botaban por  terra das Mariñas á miña va ilusión.

Por todo que vos estou a contar, non podería ser d´outro xeito o nome da miña lanchiña nin o do meu nick, se non quería ser vítima d´outros berros máis atronadores, por parte de quen me sen, coas  consecuencias incalculables, que, a miña falta de sentido, me puideran carrear.

Pa rematar, se algún día pasades por esa estrada, á altura do Cruceiro de Beldoña, parade e enchede o coche de froita, que, as xentes do lugar, agradeceránvolo ( sen que vos vexan)
Antonio Puertas