PARLADOIRO

Chámaselle así a fiestra que conta con dous asentos aos lados para sentar e ollar pola ventá ou para falar con outra persoa que se senta enfronte. Típica das casas grandes,pazos,castelos ou mosteiros. Para nós son moi familiares as de San Martiño Pinario que había en tódalas ventás se non me falla a memoria fotográfica.

Mutatis mutandis, nas coordenadas actuais, hoxe chama a atención poderosamente que aqueles parladoiros que tiñan esa funcionalidade e que seguramente a cumpriron durante séculos, posteriormente no Regulamento de alumnos do Seminario de Santiago se prohibise: ”Esta terminantemente prohibido asomarse a las ventanas que miran a la calle y arrojar papeles u otras cosas por ellas”(Art.86 do exemplar do ano 1951 que garda Manuel Felpete e que teño no meu poder,cedido gratuitamente, coa obriga de devolverllo).E unha curiosidade e nada mais por comentar algo.

Como se trata de deixar uns comentarios voume referir a algunhas cuestións,sen ningunha orde,e como estamos no parladoiro sen outro método e interese que comentar algo do moito que pasa na actualidade.

A finais do século pasado,en plena efervescencia das chamadas empresas “punto con” que fixeron ricos a moitos pillos ,(nas crises igual que na posguerra incivil co estraperlo hai xente que se fai millonaria), apunteime a un curso na Universidade da Coruña sobre comercio electrónico. Describían o mundo de internet como as autopistas da información na que esta circularía dia e noite, dun extremo a outro do mundo á velocidade da luz,estando ao alcance dun clik. Isto daquela chamaba a atención. Os que tiñamos internet,a través de “arrakis” e telefónica,se mandabas unha foto nun correo esperabas media hora a que chegase. E para abrir unha páxina había que armarse de paciencia.

Hoxe a información que nos ofrece a rede,de todo tipo, é case infinita. Consecuencia: Xa non prestamos atención e incluso nos marea tanto saber. Ademais á cantidade xúntase a calidade. Refírome a que hoxe hai informacións que hai días ou meses sería inimaxinable. Os amoríos do Rei. A corrupción na casa real. As vinte semanas caribeñas do Presidente do Tribunal Supremo e mais do Consello Xeral do Poder Xudicial. A destitución do Presidente do IOR o responsable das finanzas do Vaticano. O prendemento do fámulo ou mordomo do Papa. Non hai diñeiro para o importante e necesario pero sobra para darllo a fondo perdido en cantidades exorbitantes as entidades financeiras. O señor Rato o autor do milagre económico dos tempos do señor Aznar que ía salvar a economía española e mais Bankia fai mutis polo foro e deixa ao Presidente feito un lío. Os reitores de Universidade que plantan ao Ministro. A lista e infinda.Non sigo porque como o falar non ten cancelas tampouco hai que aburrir aos posibles lectores.

Indo a outra cousa debo darlle as grazas a Andrés por facilitarme a asistencia á conferencia de Garcia Cortazar. Antes,como vin que duraba os tres cartos de hora de rigor,informeime de quen era o conferenciante. Está a un clik en Wikipedia. A pesar de que é membro do padroado da Fundación DENAES martelo de herexes,para eles son todos os nacionalismos periféricos entendidos en senso lato, escoiteino con atención e saquei a conclusión de que é un ilustrado como bo xesuíta,sabio,traballador, e que non fai mal escoitalo pese a que a razón é tan grande que chega para todos e ninguén ten nunca toda a razón nin a razón en todo. Seguro que ao Padre Arrupe o faría sufrir bastante o os finados Padre Llanos, Diaz Alegría, Ellacuría e Sobrino disentirían en moito pero a caridade cristián uniríaos tamén.

Debo darlle as grazas a ao outro Andrés L.Amboage polas reflexións que nos fai. Penso que son sabias e acertadas. Os obxectivos finais de ter unha sociedade xusta e solidaria,un mundo mellor con corazón e sentimentos é algo polo que cada un a súa maneira loita desde moitas ópticas ideolóxicas. Eu xa me convencín, despois do vivido,que será algo inalcanzable. O mérito está no intento, no camiño. O bo é que non se apague a vela e seguir o camiño. Se nós non o vemos virán outros que si estarán mais preto. Así que Andrés lémoste e compartimos os desacougos que a realidade nos impón.

A Eduardo, recoñezo que me prenden as súas entradas que releo sempre,parabéns. No que estou en desacordo é en que lles de ideas aos manipuladores das tesoiras. Como nos dicían hai anos,cando aos alumnos lles informabamos dos seus dereitos para asociarse e reclamar, os demais profesores que lles incomodaba esta postura: ”Si hombre tu dale ideas que ya verás a donde nos va a llevar. De aquellos polvos vienen estos lodos” ameazaban á dirección por non impedir o asesoramento. O que temos que facer é caparlle as tesoiras como se ve nesa imaxe.E fácil .O cadeado debe ser o xusto. Nin pequeno nin grande.

 

Chamoume a atención este vídeo de Arguiñano que reflexa o que acontece na cabeza de moita xente normal que non entende o que está a pasar e que está alporizada e furiosa.

Pois mais nada. Ponse un a escribir e hai leria para Rato. Deica a próxima. Hoxe a Coruña está engalanada con bandeiras do Deportivo igual ca, vai para dez anos, estivo coas de Nunca Mais. Que gane o “selta” e mais o depor. O dito. Rafael