A FEIRA DE CARNÉS

“Imos ver, logo,..¿vas vir ou non…?”  Eu, non o tiña demasiado claro, pois, uns días antes, tivera lugar unha feira na praza do noso pobo, e un candeeiro dunha vella burra, habíame deixado medio tollido dun pe; o mesmo tempo, facíame moita ilusión ir a feira de Carnés, a onde eu nunca antes fora, e tiña moito antollo por ir.
Polas noticias escoitadas, esa feira, era a mais soada en moitas leguas a redonda…-” Se meus pais me deixan, vou; mais, tenme que levar no seu cabalo; é un pouco lonxe pa ir e vir andando, dende Camariñas “  Respondín.

O señor Ramirez, que en gloria este, fora o mellor xinete, que tivera a nosa comarca de Nemancos. Presumía, e, con toda razón do mundo, de contar coas mellores e mais guapas bestas domadas por el. E, o mesmo tempo, espertaba a envexa de cantos paraban a contemplar aquela maxestosa especie de centauro mitolóxico, mentres estaba a cruzar, fachendoso, polas rúas do noso pobo.
Un par de becerros louros, de pura raza galega, ó seguían, bandeando e cruzándose, unha e outra vez, por todo ó recorrido a través das corredoiras, ata que eran domados , amarrados e sacrificados no seu cortello. Logo, ós vendía na súa carnicería, quilo a quilo, aos seus veciños.

Como, os meus pais estaban a confiar de cheo naquel  bo home, e sabían moi ben que ía estar en boas mans, accederon ós meus rogos. O mesmo tempo, eran sabedores da ilusión que me estaba a facer, ó ir o lombo  dun fermoso cabalo branco, e galopar por aquelas embarradas pistas de Xaviña, e polas revoltas de Dor. Lugares axeitados pas emboscadas dalgún ruín atracador. Mais, eu non tiña medo. Ala polas alturas, no lombo do meu maxestoso cabalo branco, sentíame un xigante.
Ía engalanado cun amplo gorro de palla,que me estaba a arredar o sol daquel día de verán, e con un par de pistola de pau, cas que disparaba arreo a canto se movía ó meu arredor, mentres soñaba con ser o meu ídolo mexicano Xorxe Negrete.

De contado, chegamos ao noso punto de destino. O meu amigo, arrimou a besta a banda dun balado e axudoume a apear do cabalo. Meteu a man no seu peto e agasalloume cunha peseta rubia.
Ala marchei eu, brincando e combatendo, intrepidamente, con cantos rufiáns estaba a atopar por tódolos recunchos dos meus camiños.

Metido xa de cheo naquel mercado, fun cruzando por el en medio de galiñas, bacoriños, becerros,… patacas, millo e un longo etcétera de  produtos dunha bisbarra fermosa e farturenta dos nosos campos agradecidos.
Certamente, aquela feira de Carnés, facía que fora unha das mellores que eu nunca xamais houbera pisado… (en nada semellaba ás d´agora, que tan so teñen plásticos e xentes de fora, sen gracia, nin nada que ofrecer que mereza a pena.
Os nosos mestres do chalaneo, pechaban os seus tratos cun apertón de mans, sen necesidade de notarios, que certificaran as súas operacións mercantís..

Fun directo po Tiro de Chuquiño, e merquei, ca miña peseta, uns cantos dereitos pa disparar ás lambetadas que estaban a colgar nun taboleiro, prendidas en amplas cintas de cores.
O home, con toda a súa pachorra, doume unha escopeta de feira que, mais ben, parecía estar amañada por el. Case estabas a matar primeiro ao teu veciño, que o fedello de papel que tiñas que partir. Os perdigóns de copa, petaban e rebotaban en calquera testa allea, menos na cinta dos caramelos…. Mais, de algo tiña que vivir.
No seu rechamante slogan, rezaba: “Todos para uno y uno para todos, todos al tiro de Chuquiño”. O Cyrano de Bergerac, estaba a piques d´aparecer por algún recuncho daquel argalleiro e concorrido lugar.

Non pasou moito tempo, cando vexo a unha muller de mediana idade, que estaba a chorar e a berrar coma unha tola, pois tíñanlle roubado mil pesetas, de dentro dunha bolsa de pano, onde os estaba á levar agochadas polo medio das tetas…
De contado, achegouse unha parella da garda civil, desas das d´antes, con aqueles frondosos mostachos negros; con aquela mirada segura e penetrante, e mais tesos que os congros das salmoeiras muxiáns… encalados ata as orellas e envolvidos, no medio nunha randeeira caparuza verde, que estaba a colgar polos seus lombos graúdos; e, sobresaíndo cara o ceo, uns flamantes mosquetóns máuser, que, certamente, non estaban a precisar. Abondaban as súas miradas penetrantes, pa que as túas pernas abanearan de medo.

E, con unhas intelixentes e concisas parolas, deixadas caer finamente, xunto coa autoridade que xa tiñan recoñecida, comezaban: “ imos ver, señora, ¿vostede non se dou  de conta de que unha man indiscreta, andáballe a escaravellar por ese lugar, onde vostede di, levaba agochados os cartos ?..”,- “Pois, si señor; eu, claro que me den de conta; o que pasa é, que pensen que, o moso, viña con boas intensións… ” .

Así era aquel mundo. Un mundo de bos e de “ruíns”, como agora, pero simpáticos.

Antonio Puertas






.