( ¡ Que cousas me estiveron a pasar ...! )
LUCHIÑO

Baixaba o demo, con paso decidido, atallando polas leiras do Areal, ata integrarse ca freguesía que saía dos oficios da Pascua de resurrección, disposto a cambiar de vida.
Estaba a vestir traxe de gala, con chistera a xogo, e zapatos de charón relucentes, que estaban a chamar a atención da xente.
Todo o mundo se estaba a fixar naquel forasteiro, vestido de branco inmaculado, dende os pes ata o mesmo cote do seu pescozo. Desexaba pasar desapercibido, mais, todo o mundo se arrechegaba cara aquel persoeiro  tan estrafalario…E os rapaceiros que se metían con el: Luchiño, Luchiño, miolo de fuciño…E, luchiño, lle quedou.
Tiña unha boa planta, era alto, fraco, e, cuns ollos mouros de gato, que resaltaban sobre a brancura do seu atavío tan orixinal.
Cando estaba a dar o sol de cara, emitía un raio de lume que che traspasaba como un puñal, facéndoche arredar a mirada, coma un sol cegador que che espía a alma mentres andába-lo camiño.
Mais, o que verdadeiramente chamaba a atención, era aquela chistera punteada, que sobresaía pola súa testa, e o facía mais alto i elegante que cantos o estaban a acompañar polos nosos rueiros.
 Non permitía que ninguén o retratase, nin que  lle fixeran enquisas comprometidas, nin que as conversas se prolongaran mais aló do estritamente necesario. Curto en palabras, cortaba polo san, cando a leria veciñal acontecía, perdéndose polas esquinas como o aire do noso alento. O medo é libre e non estaba disposto a ter que retornar ó reino do lume. Gañar o paraíso perdido, era a súa meta; canso estaba de intentalo, inútilmente, polos medios mais radicais. El era o malo da película e, en adiante, decididamente, agardaba ser o bo.
Pese de todo, a súa maior preocupación, eran os propios cornos, inda que foran, como así foron, coidadosamente disimulados e agochados nos baixos da súa chistera. Todo elo, grazas as mans dunha das mellores batedeiras de ovos do seu reino, que lograra aquel portento de maquillaxe e de disimulo; aprendera o oficio en horario continuado, á caloriña das fogueiras… Mans quentes en corporis ferventes… raparigas e ilusión, diaños, vasallos e señor, pa lograr un ceo que se emitía polo serán no canal+do Axexo Encantador.

Pouco a pouco, foi integrándose, e xa se quedou, como se fora un mais do noso pobo. Chegou, incluso, a formar parte da escola cantorum parroquial. Toda unha meta nunca por el imaxinada tempo atrás.
Tiña una voz de barítono que retorneaba pola ábsida do templo, como unha treboada, que, de súpeto, timbraba, retombando con un si bemol sostido, e, saíndose, case sempre, por peteneras. Amainaba coa mirada de esguello do noso Patrucio, que non comungaba con aquela insospeitada reconversión do seu inimigo numero un.

Todo parecía ir as mil marabillas, ata que, aló polo San Xoán, sendo, como era costume, a mocidade arranxou unha boa morea de leña seca, pa facer ás cacharelas na Area da Vila…cachelos, sardiñas asadas, gaiteiros e moito, moitísimo “ tintorro”, estiveron a quecer o ambiente festeiro. Mozos e mozas querían sacar o meigallo, e, coma de costume, comezaron a brincar pola lumarada, nunha noite de lúa clara, cunha muiñada colectiva en torno a gran fogaza.
Foi, entón, cando no medio daquela algarabía e histeria, votouse Luchiño, de fuciños no medio do lume,… mais, non daba saído, nin ardido, i. estaba a gozar, coma un peixe pola auga, brincando e facendo o monicreque sen parar. Todos pensaban que estaba a morrer abrasado polas lapas, como unha pataca asada na lareira de Modesto.
Nunca tal cousa a xente, pasmada, vira. Despois de ter ardido todo o alcohol que levaba no bandullo, saio mais fresco que a leituga dunha ensalada á cociñeira.
¡ Pobre Luchiño ! ¡ Que mala xogada lle fixeran as cacharelas do lugar ! Non contaba con que lle ía arder, non so o alcohol, si non,  tamén, o traxe e maila chistera… e, alí estaban a asomar aqueles cornos retortos de castrón mourón, e aquel rabo de lagarto arnal, que tanto coidara en disimular.
Todo o mundo caeu da burra, e, de seguida, se decatou da verdadeira patria daquel descoñecido. Famoso personaxe, que, un día de Pascua, quixera pasar pa unha vida mellor. ¡ O gozo dun rei, dourando nun pozo !

O demo, non podía deixar de arder, nin se lle podía deixar escapar, pa que non volvera ás andadas.
Dende entón, aí temos a San Xurxo no seu cabalo branco, coas patas erguidas, vixiante,  nas cacharelas da Area da Vila, pa que non se extingan dende xamais.

Antonio Puertas