ANDAR DE LERIA

Tardei uns días en asomarme a esta fiestra e atopeina chea de información e noticias. Non podo dicir como Rafael Dieste a “Fiestra valdeira.”.En primeiro lugar felicitar a Chucho por saltar á area. Non te arrepentirás. Os que estamos moi cerca da xubilación ou xubilados,co paso de tempo hai que rematar indo aos talleres de memoria para non perderse despois de perdela. Un antídoto óptimo é a escritura. Así que a practicar preventivamente. O peor é poñerse e vencer o síndrome da cuartilla en branco. Para iso hai que andar con algo con que escribir e algo onde escribir sempre con un. Algo que se lea ou se vexa que pareza interesante apuntalo e así vaste facendo con un material que che vale para logo escribir algo Xa ves que o meu é predicar pero unha cousa distinta é dar trigo.

Nótase ,polo que dis, que estamos no mes das flores. Vesme con ollos de amigos de vello que soñaron xuntos moito tempo e ,de moi novos, cando a intensidade é inversamente proporcional a idade.. Un bico moi grande para a túa nai e que predique por moitos anos. Tamén para a túa dona.

A Andrés haille que agradecer que sempre nos informe dos compañeiros e acompañe ás familias en momentos que sempre se valora moito. Gracias a el mantense tamén ese bo costume de vernos unha vez ao ano. Ademais de agora en diante achegarase a esta xanela mais asiduamente. Xa o demostrou.

Se Isolino lee este mural que reciba o sincero pésame pola perda do seu irmán extensivo a Pepe que sempre tiveron comigo unhas atencións especiais cando estivo en San Martiño do Porto, do 69 ao 71, que estivera eu en Franza. Convidáronme sempre as festas familiares como un mais da familia. Unha aperta.

A Fernando vino dirixindo o coro e pareceume un verdadeiro “maestro de capilla”.Parabéns. Iso é saber música e demostralo. Eses compoñentes da coral seguro que te adoran. Hai xa moitos anos,cando Xoan Trillo Pérez que levaba 8 anos estudando música en Roma veu de vacacións, leveino ao Cabo da Crus a comer a casa de meus pais.

Logo vostede, dille meu pai, se leva tantos anos estudiando música en Roma xa sabe tocar moitos instrumentos?: Non sei tocar ningún. Pero dirixira algunha orquestra ou coro? Tampouco. E logo que coño estuda?.Estudio composición. Bueno.

Despois,nun aparte,díxome: ese amigo teu, moito me estraña que compoña música para outros e el non toque nin dirixa nada.

Se te vise a ti ,Fernando, non poría en dúbida que sabes de música e que es un mestre.

Cambiando de tema. Este ano xa sabedes que se celebra o 25 aniversario da estrea da película MAMASUNCIÓN do gran Chano Piñeiro que se nos foi tan fora de tempo, como Luis Seoane, deixando moito por facer despois de ter aprendidos o oficios de cineasta e pintor polifacético. Con ese motivo sacaron en Sargadelos unha figuriña para conmemoralo.

Onde vivo eu ,no Temple, do concello de Cambre, hai moitas familias que traen da aldea aos seus maiores para cabo dos fillos e netos. Cada vez menos pero aínda se ve a algunha patroniña co pano á cabeza é de loito que podían ser ou parecerse ás poucas superviventes de mamasuncións que tivemos en Galicia.

A semana pasada no supermercado unha desas dille a caixeira:Canto vale esta caixa de fresas? 3 Euros. E no me quitas algo?.Non señora e prezo fixo. E canto pesará? Sobre 3 kilos. Podo probar unha? Se leva a caixa si. E se na levo non?. Pois probe. E mira, estará algunha mal? .Se as leva mirámolas e quítolle as malas. Non sei se as leve ou non. Vostede verá.

Cando cheguei á casa comenteino. Ese mesmo día mercara o nº de Maio da Revista TEMPOS NOVOS que trae un pequeno texto dun tal Leo. F Campos que reza así.

TANTO TES, TANTO VALES (Antes do título aparecen 9 tarxetas de crédito e débito de distintas entidades que antes era frecuente ver nas carteiras dos pagadores e das que se facía ostentación. Hoxe reducíronse moito)

“Esta vida son dous días e as listas de garda andan xa polos cento e pico. Pouco mais ou menos. Algo mais de de cen milleiros escasos de galegos/as manifestándonos pero está visto que non somos ninguén. Non somos nada. E parécenos a nós que somos moito. Boh vivimos de prestado. De milagre. E lle así. E namais. E como andamos, señora Carme? Imos indo. Hai que ir morrendo. Pois si. O importante é ter saúde. Pois é. E non levar un golpe na cabeza. Cando falla a saúde...Si cando empezamos os achaques...Malo. E que milagre non vir hoxe Pepe? Ah non é que está enfermo ,señor doutor. Vaia, aínda o outro día andaba todo ghicho....Cando está de ser, está de ser. E de que foi? Era visto. Non sabe un onde a ten. Parece mentira. Non lle é de crer. E tan bo home como era. Boh,é unha desgraza. Entón. Poia nada a coidarse, eh?. Pois vale. Sabe que en latín significa¨que teña saúde?.Pois non non lle sabía,non. Pois si.”

É curioso. As restantes reflexións que as quite cadaquén. Por hoxe mais nada. Un saúdo afectuoso para todos. Rafael