A ollada perdida no infinito. Un sorriso que non quere chegar a definirse como tal. Un certo aire de desencanto ou, se cadra, unha opinión sobre o que se escoita pero que non chega a formularse. Todo iso me di a expresión de Suárez Cotelo, de profesión metafísico, e aquí captado en liña converxente coa transparencia da auga, símbolo fermoso da verdade que mana dos corazón das persoas.
Esa man esquerda, pousada con certo descoido sobre a mesa, ¿descobre na intención do fotógrafo algunha alusión ideolóxica? Se non é así, ¿por que, logo, a man dereita nin aparece?
Será ben que os seguidores do blog, tamén o interesado, expoñades o que ledes nesta fotografía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario