MEUS CONTOS

CAGAR Ó KILO




Ninguén coñecía ó que era ó asfalto.Ás ruas de terra sementadas de pedróulos espallidos ou amoreados de calquer xeito, semellaban municións abandoadas de antigas pelexas entre veciños i, así permanecían impertérritas nó seu lugar de xeración en xeración. .Todos sabiamos ó seu lugar exacto que ocupaban ó longo dás escuras corredoiras,sen que xamás foran motivo de acidentes graves, salvando aquéles producidos á consecuencia dó etílico inxerido “ocasionalmente” por parte dalgún adicto incurable.



Dende logo, foi millor así, porque tanto ó cemento coma ó asfalto, hoberan sido causa dúnha verdadeira desfeita ná poboación.

Explicome: nó noventa i nove por cento dás casas non habia sanitarios nin ás xentes contaban cún lugar íntimo pá descargar ó bandullo inflado de berberechos d´ Area dá Vila , ou baleirar á tinalla intestinal inchada ná fonte dá Plaza,ou ná taberna de Braulio. Á propia terra, era á encargada de chupar saboreando aquéles manxares pousados ó pé dás casas.



Ó asfalto hubera sido pos, á máquina aceleradora en días de chúvia causante, talvez, dinundacións en cortellos ou tascas dó lugar.

Cada quén sorteaba como podía aquéles atrancos, ó tempo que “gozaba” dá fragancia rebosante dún chán humedecido, ata que ós ventos dó Nordés, levaban ós muxiáns á nosa propia esencia.



Aquélas pedras muitas veces servían ,cando á situación apremaba ou requiría calma, de apoio ou panca de forza. Ó tráxico dá situación viña ,ás veces, ó confundir á negrura dá mercancía con pandullos, entón comenzaba un rosario de xuramentos i maldicions ,muitas veses, en contra dún mesmo causante daquéla desfeita.



Nos interiores dás vivendas ás cousas funcionaban bastante ben.Ás bacenillas enchíanse de contado i con igoal premura, baleirábanse axiña á través dá porta entraberta, ocasionando á maior parte dás veces baños intempestivos ós tranquilos transeúntes que,sen atreverse á rechistar, perdíanse rapidamente polas revoltas dás esquinas, expostos sempre á outras chuvias mañaneras por parte dás amas de casa.



Á cousa chegóu á tal punto que, tivo que intervir nó asunto á Autoridade Competente, consensuando para élo un Pleno que ó fixo público PM (Pila Máis), leendo á saltitos un Bando ná plaza dó pobo. Ós homes feitos i dereitos asignóuselles á Carnicería ,como lugar idóneo, i alí acudían úns trás outros ininterrompidamente.



Pero,coicidindo cás mareas bermellas,á aglomeración era tal, que ó propio Municipio veuse ná obliga de controlar á setuación mediante tickes nomerados i que PM ia facilitando ós asistentes,(igoaliño ó que hoxe fai á S.S.) Ó mesmo tempo, sopesaba peso i medida. Ó QUILO era ó mínimo esixido ,que un home feito e agochado debería soltar. I ,á MEDIDA á distancia en brasos abertos suficiente entre ós aliñados, pá evitar trifulcas ou revoltas innecesarias.



Ó toque de queda espiraba coa xornada laboral dó persoal contratado.

De todolos xeitos, aconsellaban sempre pasar á maior parte dó tempo pescando nó Villano.



Antonio Puertas