MISCELANEA 2

Chegaron os “idus” de Novembro cun pouco de adianto. Trouxeron os ventos do mar. Provocaron mar arborizada. Amarre xeneralizado da frota pesqueira. Alerta laranxa O tempo meteorolóxico concorda co calendario. Os corpos, falando en maxestático, que fan a mesma función que a caparuza do frade, acougan mellor. Saúdos a todos. Ía escribir e a todas pero decateime que estamos nunha das poucas comunidades masculinas.

Nunha das convivencias próximas podemos tratalo antes da comida. Despois e mal momento. Os efluvios derivados do deus Baco deben ser alleos a este tema. Nunha ocasión,hai anos,propúxoo o amigo Alvite. Un dos argumentos,quedoume gravado, foi: Sentímonos mais homes se estamos sen as mulleres. Hoxe seguramente mantemos distinta opinión. A lei de igualdade é de aplicación progresiva. Como algunha dona pida asistir seguro que conta con amparo xudicial. De todos modos sempre temos a defensa de que as mulleres que estudaron en internados ou en institucións femininas tamén celebran as súas convivencias á marxe dos homes. Poderíamos alegar o principio da reciprocidade.

Despois desta paréstica introdución paso a comentar os postres literarios aos que nos convidou Eduardo: Macedonia delicada e selecta que nos ofrece en catro cuncas de porcelana de Sargadelos. Moi lucidos tanto o contido como o continente.

Respecto ao primeiro cunco teño que manifestar que con Vicente Verdú estou de acordo A forma como absorbemos, por ósmose, todo o que ven de fora é tremenda. A TV,di Ledo, é a causa ?Seguramente. Unha amiga de miña sogra prefería que lle levasen a cama a quedarse sen TV. Non é a única. Moncho Valcárcel chamáballe o “castravexo” .Non sei se era Heguel ou Marx quen dicía que a economía non condicionaba a totalidade da existencia humana senón que a determinaba. Eu penso que é certo. O da lingua tamén ten moito que ver coa economía. Que os filósofos exerzan.

En canto ao culto aos defuntos eu hoxe non estou ao día. No ano 69 e posteriores en gran parte de parroquias xiraba toda a acción pastoral entorno a iso. Hoxe supoño que será distinto.

O segundo prato deste menú é o do Premio Pintos Villar. Seguro que é merecido. E boa xente a de Irimia. Fan o que poden. O galego ten un potencial moi grande:Temos un criadeiro de actores, escritores, intelectuais, investigadores etc... que son a envexa de moitos países. Onte na TVG entrevistaban a Cristina Pato que é unha autoridade en Nova Iorque. Non estamos tan mal como parece e na adversidade medraremos. Iremos a mais. Hoxe estou optimista.

O terceiro postre non me gusta nada. Xa nin o probo. E un reclamo ou engado artificial. A sociedade que polemiza por iso está enferma. Cos problemas que hai de corrupción que deterioran gravemente a democracia e nós a falar dunha letra. Négome en redondo.

Por último do milagre das monxas mozas sustentadas polos poderosos e fillas dos movementos mais integristas e conservadores que se apoderaron da Igrexa, por un lado ti xa ves e por outro que queres que che diga?. A miña opinión vale pouco. Igual que a Fernando a min tampouco me ule ben. Eu penso que a Igrexa tiña que ofrecer o mesmo acollemento que ten cos movementos integristas a todos aqueles que a critican e que escriben en redescristianas, comayala, atrio e outras páxinas nas que colaboran os teólogos da asociación Xoán XXIII. Iso faríaa mais católica e diversa.. Pensaron que cando se lle foran todos os roxos e contestatarios e tiveran un pensamento único ían medrar e volver a encher as igrexas de fieis e nada diso aconteceu. Eu penso que a salva tanta xente honesta e bondadosa que a pesar dos seus defectos lle quere como a unha nai e, mal como pode ,segue dentro con certa fidelidade.

Aos 300 teólogos que fixeron o manifesto, o mes de Abril pasado, atribuíndo os males da Igrexa ao abandono da doutrina do Vaticano II debía de estarlle moi agradecida. Gracias a eles hai xente que pensa que outra Igrexa é posible e que cando veña outro Papa as cousas iran a mellor e poderá haber outra primavera como con Xoán XXIII. A esperanza tamén é unha virtude cristián. Dicía onte Torres Queiruga, nunha entrevista no Pais ,que os evanxeos séguense lendo e iso de por si é revolucionario.

Hai cen anos,no pontificado de Pío X, tamén foron tempos escuros e de condena de teólogos e logo no 58 veu Roncalli por quen chorou media humanidade a súa morte .Eu, incluso penso que esta acollida aos anglicanos mais integristas,que se opoñen a que as mulleres poidan ser curas e bispas, e aos de Lefebre que converten ao Vaticano nun reduto mundial de integrismo e ultraconservadorismo vai axudar a que por contraste, pola teoría do péndulo, se acelere unha nova etapa na Igrexa. Como di Vilariño ,seguramente non o veremos porque os reloxos do tempo na Igrexa andan moi amodo.

A Igrexa,penso eu desde a miña ignorancia radical, non se poderá permitir perder aos intelectuais e perder tamén as mulleres. Hoxe están presentes en todas as institucións. No Colexio de avogados son mais que os homes, na xudicatura, notariado,rexistradores,fiscalía están ingresando mais mulleres que homes. Na universidade son maioría. No Instituto maioría cualificada. A Igrexa se quere ser unha institución con vida non pode negarlle o acceso as responsabilidades para as que ten capacidade igual que nós.

Eduardo,Antonio Puertas e Fernando Ledo fanse acredores ao título de colaboradores distinguidos deste blog. No seu momento teráselles en conta aos efectos oportunos.

Remato xa .Despois desta longa sobremesa é necesario tomar tamén un chupito literario. Podería ser do licor de Silvio Santiago. O primeiro libro que publicou chamado Villardevós, en Galaxía é costumista. E unha fonte de tradición oral, hoxe impensable porque cada vez falamos menos entre nós. Non hai tempo. Recolle moitas anécdotas e lese con fruición. Unha delas e esta:

“...o Euxenio tiña golpes moi chistosos. Nunca falaba en serio e argallaba con moita gracia. Dicía que non había no mundo quen bailase a muiñeira coma el. Contaba que sabía un punto que duraba cinco minutos xustos no aire,e que cando o bailaba por primeira vez diante dun publico, a xente nerviosa, mandábao baixar:

-¡ Póusate Eugenio póusate;xa está ben¡

Pero o Eugenio non facía caso e seguía no aire trenzando o seu punto e non se pousaba hasta rematalo. Hoxe non se baila así”·

Bo proveito. Deica a próxima. Rafael