Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

domingo, 3 de enero de 2010

OS MEUS CONTOS

Pois, como eu non estón para narrar historias grandilocuentes e non podo competir nin con Rafael,nin con Seco ou F.Ledo,(p.e.),centrome nas miñas chafalladas,desexándovos a todos UN FELIZ ANO 2010 (creo,porque xa perdín a conta...)




OS LAMPROS

Habían transcorrido xa moitos millóns de anos, despois de que aquela bola de lume e gases errantes polo universo, íase enfreando paulatinamente, convertendo o noso mundo nunha gran bola composta de auga e terra, agrupada en dous continentes que recibiron o nome de Pangea (palabra grega que significa “o orixe de todo ”).O primeiro dos continentes comprendía Amarica do Norte, Europa e Asia. E, o segundo, formábano Sudamerica, Africa, Antártica, a India e Australia.
Debido os grandes cambios experimentados no clima e as convulsións producidas polos gases e o fogo no carolo terrestre, esta padeceu inundacións descumunales por parte do elemento líquido dominante, e a súa estrutura sólida foise debilitando paulatinamente ata chegar a formar os cinco continentes.
Auga, luz e terra que, xunto aos procesos químicos, deron orixe a iniciación da vida que tivo lugar en medio dos mares.

A aparición de células incipientes portadoras de vida que, andando outros cuantos millóns de anos mais, dou lugar a aparición sobre a superficie do Planeta, de distintas especies que foron diferenciándose entre elas por distintos códigos xenéticos d´acordo coa súa posición ala por onde tocoulle surxir. Fose en lugares tórridos ou nas frías e xeadas latitudes do norde. Ata que, outro corpo celeste errante e cabrón, de enormes dimensións, chocou de cheo con este mundo “facundo” de tal xeito que non quedou bicho vivente pa contalo.A desaparición dos dinosauros e os seus restos atopados, falan sen lingua por si so do que entón puido ter acontecido.

Parece ser que, onde maiormente comezou de novo a vida, foi cara o Norte. Os raios do sol e a tenue luz, despexaron a borraxeira reinante e, delo, constátano lendas chinesas que falan dos poderes dos seus emperadores que tiñan a súa orixe na estrela polar, luz e guía. Eran, pos, descendestes directos dos deuses. Así como, tamén, falan os xeroglíficos exipcios, que ven na súa deusa Osiris reflectida na Osa Maior, que mira ao Norte, orixe e renacer da nova semente latente nos pedroulos de carón o mar.

Certo ou non, ninguén pode cuestionar a veracidade ou falsidade, como tampouco se pode demostrar a existencia de Troia, a pesares de que Homero cantouna na súa obra inmortal a Ilíada.

Todo isto ben a conto, meus amigos, de que as especies evolucionaron e buscaron o seu norte, como camiño de supervivencia e progreso. Pero,…a raza humana…¿como evolucionou e que rumbo seguío…? Os homes son descendentes DOS LAMPROS e, pese a quen pese, vouno a demostrar.
Foi a nosa especie a mais evolutiva en canto a intelixencia se refire. Ningunha cambiou tanto coma a nosa. Ninguén supo xamais chegar a un nivel semellante o longo de séculos de existencia. E, ¿ como o consegueu?.Pois, precisamente, sabendo adaptarse o medio, en cada momento crucial da súa existencia.

Cando, ala polos primeiros comezos da vida, surxiron dos mares os nosos froallos, aferráronse coma ninguén as pedras do mar, creando unha cuncha que resistía os embates dos temporais e os raios do sol, incluso, sobrevivindo os propios dinosauros.

Si vos fixades ben antes de comelos, mirádelle os ollos e as antenas que levan…¿ Non vos parece que teñen un parecido con alguén? ¿ Non creedes que os únicos seres vivos que se apegan o seu terreo coa mesma morriña que temos nos, son precisamente os lampros que, por non querer emigrar, agárranse con toda a súa forza o seu destino a carón do mar?
Nin o mais descastado emigrante renuncia xamais a súa terra e sempre volve a ela.

LAMPROS somos e, as mulleres, CARAMUXAS ( iso si, mais bailarinas) compañeiras inseparables sobre as pedras do mar, a nosa casa.

Antonio Puertas

No hay comentarios:

Publicar un comentario