A VER QUEN CHEJA O FINAL...

CAMARIÑAS CAMARIÑAS






Camariñas,Camariñas,

alguén te quixo mercar,

e,o que merque a Camariñas,

ha de ter máis pesetiñas

que areíñas ten o mar.



Camariñas, meu curruncho,

moito me fas tolear

non sei que malva ou fiúncho,

ó nacer nese teu cuncho,

hóubome así de embruxar.



Cando de ti separado

estou lonxe dos teus lares,

en que todo é envelenado

ata, cando estou deitado,

teño diante os teus “pinales “.



Teño diante as túas hortas

coas súas grandes silveiras,

as túas corredoiras tortas,

e nelas, o pé das portas,

palillando as palilleiras.



Si, saíndo do teatro,

me preguntan:¿que viches ?,

contesto: xente nó “Atro”,

ou alá en Lingunde catro

tirando están dó boliche.



¿Non é iso bruxería ?,

non sei, vale máis calar,

pero eu sei que morrería,

de mal de melancolía,

si me chegase a faltar.



¡ Como non che hei ter diante,

bálsamo camariñán,

inda que de ti estee distante,

si túa campiña é un diamante

e túa ría un talismán!



Si fora, lonxe de ti,

o sol n´alumea tanto;

todo chora, nada ri,

miña alegría está aí,

e, por iso, nunca canto.



Nos teus campos encontrei

pos meus males medicina,

coas túas brisas engordei,

e, cando túas augas probei,

fuxiu de min a morriña.



¡ Hai ! parece que inda estou vendo

e, iso que tan lonxe estou,

nó Castelo ó mar fervendo,

en Merexo o sol nacendo

cós raios en Penafrou.



Buría enteira nas agras,

do millo na recolleita,

cargando táboa as gabarras,

e ,unha lancha pas fumadas,

sobre bolina se deita.



Fumeando as chemineas,

tocando o corno ás sardiñas,

que, do mar as lanchas cheas,

fan vir xente das aldeas

á mercar a Camariñas.



E alí, n´aquela ribeira,

có pé na mesma veiriña,

pídenas desta maneira:

“moso dó pano marelo,

ponme vinte neste prato

que nos estean do patelo…

…e a min sen neste mantelo

e dúas de máis po jato”.



E, ala na Costa da Morte,

érguese sobre os panascos

o Villano sempre forte

contra os embates do Norte,

dós raios e dós chuvascos.



O faro que, dende o mar,

alumea toda a comarca,

parece a costa un altar,

onde alí sempre han de estar

a Virxe do Monte e a Barca.



¡Cantas veces de “rapas”

o alto da torre subía,

e, so por facer “maldás”,

tiráballe de “pedrás”

ós que ala embaixo vía.!



¡Cantas veces en Insuela,

nese futuro releno,

teño xogado a “tornela”,

e, cantas gatas por ela,

facía cando pequeno.!



Era o campo das batallas,

era o campo dos valentes,

o xenio alí non tiña trabas;

por un “ arreda d´aquí estas pallas”,

alí partíanse ós dentes.



Moito eu me divertía

nó medio d´aquela praia

en que non pasaba un día

sen xogar a canto había:

a “canta-pita, ou a raia”…



¡ Hai ¡ , como miña alma chora

aqueles tempos pasados

que xa non volven agora,

anos que paso fora

tan longos e amorriñados.



É tanta a satisfacción

que sinto na miña terra,

que cambio sen discusión

a miña que é un millón,

pola outra que é unha “perra”.



Antonio Puertas