Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

miércoles, 28 de octubre de 2009

Bueno,pos cós ánimos que me está á dar ó amigo Eduardo Seco,deixovos este contiño´có único fin de matalotempo.

Á DERRADEIRA GERRA.




De vespera, todos estaban concienzados dó momento crucial que estabase por aveciñar i,en consecuenza, en grupos de dous (mínimo), explorábamos leiras i pinales máis próximos á fin datopar á pola máis axeitada.

Outros, armados dantemán, pasaban horas i horas afilando finamente espadas i coitelos laborados por mestres adistrados en técnicas de combate, que seus antepasados lles tíñan trasmitido dantemán.



Estas contendas non eran novas. Nin siquera á Guerra dós Cén Anos, tíña comparanza nin en duración ni en fereza.

Ó entrenamento,era machacón i ós reflexos deberían estar á punto á fin de poder esquivar, nó seu momento preciso, ás habilidosas estoucadas opoñentes, cuia reconocida fama ,traspasaba ós marcos dás leiras veciñas.



A fronteira parecía tranquila i ó Río dó Prado baixaba, coma sempre normal, lixeiramente ondulado aquel día, pola forza dún vendavaliño que facia abanicar ambalasduas bandeiras ribais, imprimindo ricitos de cores sobre ás augas.



Pola nosa banda, contabámos có máis experto olleador i vixiante que xamás parío ó nóso lugar.Ó mesmo tempo, experto en interpretacións de AUJAS MOVIDAS,á quen bastáballe un simple golpe de vista , pá saberes ó que estabase á cociñar.

Aquéla imaxe plasmada nún rio aparentemente tranquilo,non deixaba lugar á dubida: Á DERRADEIRA GRAN GUERRA ENTRE Ó CAMPO I Ó RUEIRONOVO, terá lugar á partires dás déz en punto dó quinto día dás Calendas de Maio… –Ós hados i ós espantállos reflexádos nó fango pousado, berráron alto i claro.DIXI“.



Efectivamente así fuy.Cá mesma precisión dó reloxo suizo prometido por REIRA á cambio de figos, fóronse congregando ás millores espadas, núnha espesie de” ruedo estirado” i, có toque de “ zafarrancho total “, escomenzou á definitiva i derradeira grán batalla de Camariñas.



Eínda que,como todos sabedes,ás tropas dó CAMPO eran superiores en número ás dó RUEIRONOVO, por contra ,contabamos cun canciño-mascota, que apenas levantaba dó chán vinte centímetros,mal medidos.Ó rabo sempre ergueito (endexamáis víoselle antraspernas) que combatía en primeira fila, trincando ata onde chegaba que,rabo arriba ou rabo abaixo, case sempre era polo medio i medio dó corpo inimigo.

Entón,comprendín aquelo de que non fay falta ser grande pá chegar onde hai que chegar.

Se ós cáns son decendentes directos de lobos,por linea paterna, por moito que á sua especie dexerara, como era este caso, sempre conservan á valentía dós seus primates.



Ó verdadeiro heroe dá guerra dás espadas, en definitiva, fuy ó noso canciño.

¡ Qué Dios ó teña ná sua gloria.!



Antonio Puertas

No hay comentarios:

Publicar un comentario