Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 31 de octubre de 2009

MISCELÁNEA 1

Compañeiros todos: E fin de mes. Un menos e un mais. E Sábado pola tarde, O tempo segue atormentado .Polas noites non vai frío e polo día vai calor. Un saúdo para todos. Que a vida vos trate ben. Cumpro hoxe esta obriga porque mañá estaremos ocupados cos compromisos familiares propios destas datas.

O conto de Puertas é maxistral. Ánimo por todo e para todo.

Debo dicirlle ao amigo Fernando que quen me dera pertencer a súa parroquia, non para participar no canto, para o que non teño aptitude, senón para gozar desas celebracións. A medida que ía lendo e maxinaba aos do coro, remexidos entre os fregueses, interpretando polifonías contaxiábame da mesma emoción que ti nos describías. O fermento disolto na masa é o que fai medrar o pan e “mutatis mutandis”tamén fai crecer a participación da xente. Parabéns por esa experiencia pastoral. Ademais na terceira idade, na que andamos, teño amigos e coñecidos participando en corais. Algúns tamén os coñeces ti: Alfonso Fernández Barros está no coro parroquial de José Godoy ,en San Antonio e Manolo Pazos Riveiro, que ía uns cursos diante de nós, está no chamado coro sanitario do Hospital “Abente y Lago”no que a maioría son persoal de enfermería e médicos. Eu, que nin coa inestimable axuda de D. Moqueró fun capaz de pasar de 5º de Música, seríache de pouca utilidade a non ser que me encargases das cuestións administrativas e da intendencia.

Cando estabamos en 1º de Teoloxía, pasabamos a Semana Santa en Santiago, repartíannos aos que non eramos da “Escola Cantorum”polas parroquias e Centros de Culto da cidade. A Luciano Pena e a min correspondeunos ir a parroquia de Conxo. Os oficios eran en latín e o párroco quería que cantásemos a Misa de Kirie,me parece que era. Durante varios días, Castro Bahamonde que tiña a virtude da caridade cos compañeiros en grado sumo, como dicía Eduardo de Constantino Trillo,ensaiounos varias horas cada día. De tanto repetir considerou que o desafine xa era aceptable. O Xoves Santo, desde a tribuna ou coro, interpretamos os dous, con acompañamento dun señor no harmonio ,a referida misa con altofalantes. Pareceunos que eramos o dúo dinámico nunha Igrexa ateigada de xente. Ao rematar a cerimonia ,enchidos de satisfacción,pareceunos que o fixeramos moi ben, dixémoslle ao párroco que para o Sábado de Gloria podiamos interpretar outra distinta: A “Fons bonitatis”coido que era. A nosa sorpresa, recordas Luciano, foi que os tres concelebrantes dixéronnos todos ao unísono que lle désemos un repaso mais a ver se nos saía mellor. O noso estaba visto que non era a música.

Alégrame moito Fernando que a saúde te acompañe. Un amigo meu conta sempre o que lle pasou, sendo estudante en Santiago,cando foi a un baile nunha parroquia dos arredores. Sacou unha rapaza a bailar e díxolle que tiña uns ollos moi bonitos. A moza alporizada contestoulle que iso non tiña importancia ningunha. O mais importante era ter saúde.

O galego que escribides,tanto ti como Puertas, é tan bonito como os ollos da moza. Mirade eu tiven a oportunidade, por vivir nunha cidade con Escola de Idiomas, de diplomarme en galego pero a meirande parte de xente que escribiu en galego,os da xeración NOS, e aínda hoxe algúns escreben con moita liberdade. Anxel Fole, tamén seminarista en Lugo, escribiu un galego tal como escoitaba aos paisanos que trataba dos lugares polos que andou para gañarse a vida. Escribía fídago, faguían,,aldeia, iauga que era o que escoitaba polo Caurel ;non por iso se deixa de recoñecer a súa valía literaria. Así que complexos fora .Que Puertas siga coa gheada e o seseo propio dos camariñáns e Fernando co galego no que se entende cos da súa freguesía.

Na escola de idiomas en 4º curso,no 1981, tiñamos que pasar ao galego normativo varios libros. Naquel momento había tres normativas distintas. O criterio do profesor foi que cadaquén elixise, pero había que ser coherente coa escollida. Lémbrome que A esmorga de Blanco Amor tiven que, practicamente, reescribila.

-Por certo:O galego da de comer e para comer. Todas as compañeiras da 1º promoción de galego, case todas eran amas de casa,ao pouco tempo eran as que lle poñían voz a X.R.e demais personaxes no dobraxe daquelas series americanas .Algunhas seguen. A maioría están xubiladas. Con bo acerto formaran un grupo de adultos na E.O.I. e tiñamos a clase de 12 a 1 todos os días -.
Hoxe, se non é como exercicio de clase, a ninguén se lle ocorre pasar a obra de ningún autor a galego normativo. A non ser que pidas unha subvención . Se a conceden vai condicionada a que escribas conforme a normativa oficial.

O Luso – brasileiro, que nolo diga Eduardo, até hai poucos anos non tiña, como nós, unha academia que limpa, fixa e da esplendor. Segundo me ten contado Xosé Luis Axeitos,arquiveiro da Academia Galega, carecía dunha normativa unificadora e non sei se hoxe en día a ten.

A Eduardo estoulle moi agradecido por seguir dándome material para facer pequenos comentarios sobre o noso idioma. Ademais ilústranos e fainos tomar conciencia da noso sinal mais importante de identidade que é o idioma,cousa moio necesaria ,nos tempos que corren.


Pensaba escribir sobre o Samaín ou Halloween que lle chaman os americanos: No Cabo da Cruz, de rapaces faciamos cos melóns pequenos as “caliberas” que poñiamos nos cruces dos camiños para meter medo cunha vela acesa dentro. Durante a semana, se teño azos e xeito contareivos algunhas cousas. Este curso, hai 34 anos que estou no ensino, é a primeira vez que non teño que ir polas tardes así que pola metade da semana farei unha contribución fora de programa . Estas colaboracións a”d libitum” que nos comunican e irmandan ,animo a todos a que, se dispoñen de tempo, se sumen contándonos algo. Como lle digo eu aos rapaces é como poñerse a estudar que ata podes collerlle cariño e facelo con gusto. Por hoxe mais nada. Feliz día de todos os santos. Rafael

No hay comentarios:

Publicar un comentario