ÓS MEUS CONTOS

Non sei, se esta páxina é un monólogo de catro ou cinco ou,por contra,é que temos máis lectores que escribentes.De todolos xeitos,coma supoño somos moitos máis,asomade á patiña por embaixo dá porta.
Eu, entretanto,prosego cás miñas faltrucadas.

CATRO HORAS PÁ PENSALO




Estabase á construilo peirao dó Curbeiro i, á rampla dá dereita que mira cara ó Campo, apenas levaba posto unha fiada estreita de pedras laterais, que servían de base pó seu recheo posterior.



Pola tardiña,un grupo de catro ou cinco rapaces, estabamos pescando con liñas de cordel, rematadas cunha carta de tanza,mercada ná casa de Moncho de Bautista i, ós nosos cestos de vimba ,estaban cheos de panchos, xurelos, fanecas,maragotas… .



Á concentración era tal, que unicamente tiñámos ós ollos i ós sentidos postos nó mar i nos peixes que estaban á picar, nunha posición que máis parecía estar rezando devotamente i en silencio



Á correntada sorteaba fácilmente á única barreira de proteción que había nó porto i, aquél espigón feito cás pedras dó antigo Castelo, era un xoguete que a forza dó mar burlaba fácilmente ó seu antoxo i, que pouco apouco, ia derruíndo,como ó estaba á facer cós reinos que ós rapaces construiamos ná praia .



Aquelas aguas mesturadas arrastraban consigo moreas de residuos naturais desprendidos dó fondo que servían de alimento á toda clas de peixes.

Un dós crios pá desenganchar unha enorme maragota, levóuna colgada ná liña pá enriba dó Curbeiro i,de seguido, baixou correndo pá seguir pescando.Ó pasar á altura miña, rozóume lixeiramente i, alá, funme de fuciños direito pá auga.



Agarrotado polo peso dá roupa empapada, i polos zapatóns recien estreados que á concencia tíñame feito ó meu veciño Modesto, meus esforzos pá manterme á flote eran inútiles i, pouco á pouco, vinme sumerxido i sen alento nó medio daquélas augas turbulentas..

Ós amigos que alí estaban, empezaron á correr asuntados pás suas casas.

Ó Curbeiro,coma todo ó pobo, estaba ás escuras i ós farois “brilaban” pola sua ausencia.

Ó sol facía xá bo cacho que habíase deitado nó mar i, ós nubarróns dó Outono ennegrecian ainda máis,si cabe, aquéla tarde camariñana.



Quixo á casualidáde que á esas horas chegaban á terra Pepe Pardiñas i ó Madrileño, que regresaban de pescar.Vendo chorar á unha rapaza,preguntóulle Pepe:¿Qué che pasa Dorita, por qué choras?...”É que caío Toñito ó mar i afogóu..”.Non fixo falta máis nada....Sacándose ás grandes botas i ó impermeable que levaba posto, ó meu salvador-que en gloria estea- ,sen pensálo,lanzóuse coma un corborán, buscándome polo fondo ás apalpadas i, dando conmigo, arrastróume pá terra firme,mentras estaba a loitar enconadamente contra aquéla marusía que envolvíanos inexorablemente, levándonos mar adentro.



Eu non respondía á ninguha dás técnicas de rehabilitación, nin había en mín sinal algunha de vida Ó meu corpo estaba frío i branco, i ós ollos rebirados miraban pá ningures coma fan ós afogados . Naquéles intres eu era un déles.



Leváronme pá miña casa i metéronme ná cama, chorándo todos sen consolo i así, permanecín CATRO HORAS noutro mundo.

Ese interín, pá mín non fuy nada, xa que á miña actividade cerebral latente nó máis recóndito dó meu cerebro, formou unha nube espesa de infinitos cores, unca xamás vistos antes,que facían dó

arco da vella unha pobre caricatura en comparanza con aquéla divina visión, espertando en mín unha placidés tal,que ó meu subconscente sometéume á unha disiuntiva de quedarme así pá sempre ou voltar novamente ó mundo dós vivos.



Certamente, nunca xamás tíña experimentado nada igual i, era tal á felicidáde que me estaba á invadir,que non importaba nada en absoluto, permanecer pá sempre nó máis alá.

Ó torbelino formado por aquélas nubes brancas,desprendían unha especie de eco impercepctible, semellando á unha lonxana treboada que á miña mente dormente, concretizóu nunha frase: “TES CATRO HORAS PÁ PENSALO :OU QUEDAS PÁ SEMPRE… OU VOLVES COS TEUS ”.

I, ó que para mín, fuy unha decesión inmediata i unha resposta nún plis-plás, esas CATRO HORAS, foron unha angustiosa i interminable espera pá todos aquéles que estaban á rodearme.



A eternidáde non tíña tempo nin medida i,por iso,coma sempre está aí, decidín voltar i gozar dás miñas cousas i dá miña xente, que tamén eran experencias novas prá min.

¡Que á Eternidáde agarde,que xá virá ó seu momento!. Respondín.



Antonio Puertas